Ik krijg nog steeds kippenvel wanneer ik denk aan de vaccinatiecampagnes in de lagere school

Mohamed Ouaamari is auteur van het boek Groetjes uit Vlaanderen. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet sta te popelen om mijzelf te laten vaccineren tegen Covid-19 wanneer het zover is. Nee ik ben geen antivaxer die gelooft dat het Pfizer-vaccin mij zal transformeren in een chimpansee. Ook niet dat men een flinke dosis 5G-nanochips in mijn bloed pompt. Ik betaalde zelf honderden euro’s voor een microchip, mijn smartphone, waar verschillende techbedrijven mijn privacy schenden met hun apps en daardoor precies op de hoogte zijn van heel mijn doen en laten. Ik ben zelfs geen milde vaccintwijfelaar. Ik haat gewoon naalden.

Ik krijg nog steeds kippenvel wanneer ik denk aan de vaccinatiecampagnes in de lagere school. Er bestond toen geen grotere horror dan het beeld van een spuit die kopje-onder gaat in mijn bovenarm. “Het is maar een prikje, je voelt er bijna niets van”, stelde de zorgkundige van dienst mij gerust, terwijl ik met een strak gespannen lijf op de stoel plaats nam. Dat hielp niet. Het is de wachttijd van enkele luttele seconden tussen het voorbereiden van de injectie tot de prik zelf die onverdraagbaar was. De pijn van de prik voelde zelfs aan als de verlossing, want dan mag de pleister erop en de kwelling was voorbij. De situatie nu is zo ernstig dat ik met alle plezier deze kwelling opnieuw vrijwillig wil ondergaan.

Iemand vroeg me of ik pro-vaccins ben. “Nee, ik ben pro-wetenschap”, antwoordde ik. Je moet niet blindelings vertrouwen wat grote farmabedrijven ons willen aansmeren. Dat hoeft ook niet want er zijn op dit moment duizenden slimme koppen die dat voor ons napluizen. Wanneer onafhankelijke wetenschappers oordelen dat het vaccin goedgekeurd is, weerhoudt niets mij om een lekkere dosis dode virusdeeltjes in mijn bloedbaan te laten injecteren en mijn immuunsysteem te trakteren op een goed feestje. Ook al kan men niet voor honderd procent uitsluiten dat er op lange termijn neveneffecten optreden. Vertrouwen hebben in wetenschap betekent dat je vrede neemt met minieme risico’s.

Het wel of niet laten vaccineren doet mij denken aan het islamitische concept van individuele (fard al ayn) en gemeenschappelijke religieuze verplichtingen (fard al kifaya). Fard al ayn zijn individuele verplichtingen waar niemand onderuit kan. Zonder uitzondering. De vijf dagelijkse gebeden zijn een voorbeeld hiervan. Daarnaast heb je gemeenschappelijke verplichtingen die enkel uitgevoerd moeten worden door een aantal mensen, waardoor de rest van de gemeenschap op zijn lauweren kan rusten. Zo is bijvoorbeeld niet iedereen verplicht om zich te scholen tot theoloog of schriftgeleerde.

Wanneer blijkt dat er onvoldoende mensen zijn om een gemeenschappelijke plicht te vervullen, wordt de vrijstelling opgeheven. Iedereen wordt dan individueel verantwoordelijk tot deze gemeenschappelijke plicht vervuld is.

Ik ben geen theoloog, dus ik wil niet beoordelen of het vaccineren een religieuze plicht is. Maar vanuit moreel en humaan perspectief vind ik dat iedereen individueel verantwoordelijk is om zich te laten vaccineren, totdat we dit verdomde virus klein hebben gekregen. Niet egoïsme, maar collectivisme zal ons redden.