Ik krijg de kans om nog eens wat beter mijn doelwitten te kiezen. Dat kan heerlijk alle kanten uit

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Nu lijk ik wel een ziekelijke opa. Elke ochtend moet ik vier pilletjes uit hun strips drukken. Een bètablokker, een bloedverdunner, een bloeddrukverlager en nog iets dat op –syl eindigt. Ik had voorheen nog nooit een medicijn genomen. Nooit iets gebroken, nooit in het ziekenhuis gelegen, geen dag werkverlet. Eén keer met een rare koorts teruggekomen uit Vietnam, tien dagen lang bij 39.8 met olifanten en tijgers gevochten, om de halve dag het bed verschonen. Verder nooit niks.

Maar toen ik vorige maand plots, schijnbaar uit het niets, met een morbide bloeddruk bleek te kampen, trok de dokter aan de noodrem. Intussen zijn alle onderzoeken achter de rug. Medisch gezien is er niets aan de hand. Mijn hart rikketikt zonder haperen, de kleppen klepperen, de aderen zijn schoon, de vogels fluiten.

De stress die mij ei zo na velde was louter onderhuids, hij had niets met zorgen of overdruk of gejaagdheid te maken. Hij was toe te schrijven aan een cocktail van grote en kleine verdrietjes en onbehaaglijkheden, mijn moeizame omgaan met de verruwing, het terneerdrukkende en het beknottende van de coronatijd, het ontsporen van mijn gedrevenheid, ouder worden, de nuffigheid van de tijd, de nog wat wispelturige, nu en dan onverhoeds terugkerende rouw om mijn moeder, het niet te onderschatten zorgparcours voor Boef, en nog een paar dingen.

Het is een kruispunt met wel tien armen, en hoe rimpel- en zorgeloos je leven ook lijkt te zijn, er komt een dag dat je daar onvoorbereid en wel in het midden van staat. Auto’s van alle kanten, getoeter en gezwaai van vuisten.

Ik vind het een zeer interessant, haast verfrissend moment. Als de pillen straks het acute gevaar hebben verdreven, mogen alle tellers weer op nul en worden alle metertjes opnieuw geijkt en alle verklikkertjes gereset. Het wordt een tijd van veel nadenken, afwegen en inschatten, en het geeft me het aangename gevoel dat ik de kans krijg om nog eens wat beter mijn doelwitten te kiezen. Dat kan heerlijk alle kanten uit.

Ik ben ook ontzettend blij dat ik geen paniek voelde, toen de dokter zei dat het niet veel gescheeld had, dat een genetisch minder gezegende mens het er vermoedelijk niet levend vanaf had gebracht. Hoe minder schrik voor de dood je hebt, hoe lichter en plezieriger alles wordt. Je mag, zoals ik, al veertig jaar lopen beweren dat je geen last hebt van een kwantitiatieve levenswens, het blijft toch altijd maar afwachten hoe de held zich zal houden als de loop tegen de slaap staat. Vrij rustig, tevreden en dankbaar, zo bleek.

Mijn vrouw was naar de stad geweest en had daar verschillende bussen en trams genomen.

Als ze volgende week de mondmaskerplicht op het openbaar vervoer niet afschaffen, kom ik op straat, zei ze bij thuiskomst. Dat dit zo lang is gerekt, valt niet te verschonen. Het is machtsmisbruik. Het is: because they can. Omdat ze geen moer geven om de jongeren, de allochtonen en de ouderlingen die er het slachtoffer van zijn.