Ik hou van vaders die hun dochters aanmoedigen om te vertrekken als ze zich vervelen

Julie Cafmeyer in columnist.

In de nieuwe film van Sofia Coppola, On the Rocks, komen we terecht in een huwelijk waar de verveling heeft toegeslagen. In de huiskamer staat een televisie waarop comedian Chris Rock een grap maakt: ‘Niemand vertelt je dat als je trouwt, je nooit meer seks zal hebben.’

In het koppel Laura (Rashida Jones) en Dean (Marlon Wayans), is het Dean die zijn ambities uitleeft in het opzetten van een groots bedrijf. Laura mag ondertussen op gezette tijden haar creativiteit uitleven, lees: als de kinderen in bed liggen.

Als Laura het gevoel krijgt dat ze bedrogen wordt door haar echtgenoot komt haar vader, Felix (Bill Murray) op de proppen. In een rode Alfa Romeo gevuld met kaviaar zetten vader en dochter een achtervolging in om Dean op heterdaad te betrappen.

Het is een goede raad die een vader kan geven: uit elke crisis valt een extravagant en grappig avontuur te halen. Bovendien hou ik van vaders die hun dochters aanmoedigen om te vertrekken als ze zich vervelen. Als je dagelijkse, banale inspanningen niet beloond worden, als alles op de vlakte blijft, als je niet aanbeden wordt: ga weg!

Toch blijven we kijken naar een jonge vrouw die er niet in slaagt om plezier te maken. Laura stribbelt tegen op elk moment dat haar vader haar uitnodigt om zich te laten gaan. Ze wil niet uit haar rol vallen van de verantwoordelijke, bescheiden, begripvolle, lieve, gebalanceerde echtgenote. Zodoende haalt ze geen voldoening uit het leven: ze vindt zichzelf saai, ze heeft een writer’s block en heeft geen seks. Aan de schoolpoort ergert ze zich aan ouders die alleen maar over zichzelf praten en met haar man slaagt ze er niet in om tot ook maar één grappig of intellectueel uitdagend gesprek te komen.

Dat is de vraag die de film mij voorlegt: wat maakt dat een vrouw in 2020 nog steeds voor de monotone setting van een onbevredigend gezinsleven kiest?

Het is niet dat het haar aan middelen ontbreekt. Laura woont in een loft in hartje New York, ze draagt dure juwelen en is van rijke komaf. En daar zit het pijnpunt: het is duidelijk dat haar vader het kapitaal heeft. Elk avontuur waar de vader zijn dochter in meesleurt, gebeurt met zijn geld – dus op zijn voorwaarden. De vader toont geen echte uitweg of alternatief, hij toont haar waar Laura onder lijdt: een vast rolpatroon. De man die op avontuur gaat, de vrouw die zich schikt.

In hoeverre is de film van Coppola autobiografisch? Is Sofia Coppola, Laura? Is Coppola – als getrouwde vrouw met kinderen – ook in een compromis terechtgekomen? Is dat de reden waarom ze een lichtvoetige, clichématige romcom maakte, in tegenstelling tot haar andere, radicalere werk?

Een film met een Hollywood-format als noodkreet: waar kan een 38-jarige, getrouwde vrouw met kinderen nog plezier uit halen?