Ik heb altijd al gevonden dat spa’s verdacht veel op rehabs voor bemiddelde middenklassers lijken

Jana Antonissen is journalist.

Terwijl ze met een paar gloeiendhete keien mijn hamstrings kneedt, probeer ik uit te maken of het brandende gevoel dat door mijn bovenbenen trekt deugddoend of toch gewoon ongemakkelijk is. Met mijn neus diep in de naar amandelolie geurende handdoek gedrukt reken ik uit dat deze massage me één euro vijftig per minuut kost.

Ik had gehoopt dat de masseuse blootvoets over mijn wervelkolom zou walsen en onder stevig gekraak gespannen spierknotten zou ontwarren. Maar in de plaats van verlossing krijg ik ontspanning voorgeschoteld.

‘RELAX’ staat in schreeuwerige hoofdletters als geheugensteuntje op de muur geschreven. Ontspannen is echter niet mijn sterkste kant, en al zeker niet op bevel. Dat kunnen mijn gynaecoloog, tandarts en nagelstyliste bevestigen. Maar in een wellnessresort is het wel echt de bedoeling om even los te laten, daar betaal je ten slotte toch vrijwillig te veel voor.

Ik heb altijd al gevonden dat spa’s verdacht veel op rehabs voor bemiddelde middenklassers lijken, op het kleine detail na dan dat je er wel gewoon dronken kunt worden. Maar waar de sektarische trekjes– iedereen in witte badjassen, handen houden bij het haardvuur en helemaal zen met panfluitmuziek – mij vroeger amuseerden, lijk ik er nu over te struikelen.

Zou het komen doordat ik mijn columnistenbril niet meer kan afzetten, vraag ik me af terwijl ik in het verwarmde zwembad een hoekje zonder elkaar berijdende koppels opzoek. Maar ook voordien was ik al meer observator dan deelnemer.

Waarschijnlijk komt het door corona, besluit ik terwijl ik naakt in het zoutbad drijf. Een makkelijke uitvlucht, maar de pandemie haalde elk sluimerend onbehagen wel versneld naar de oppervlakte; dus waarom ook niet.

Ik denk aan mijn studerende broertje, met wie ik de dag voordien belde. Terwijl al zijn lessen alweer maandenlang online doorgaan, ben ik hier met honderd andere puffende middenklassers duurbetaald aan het relaxen. Eigenlijk zouden alle studenten een compensatiecadeau van de overheid moeten ontvangen; een levensabonnement op de spa, bijvoorbeeld.

Het zoutbad bevalt me uiteindelijk wel. Misschien moet ik toch maar eens floating uitproberen; een wellnesspraktijk waarbij je urenlang in het aardedonker met propjes in je uren in een op lichaamstemperatuur gebrachte zoutoplossing dobbert. Volgens fans voelt het alsof je naar de baarmoeder terugkeert.

Dat herinnert me aan de Zwitserse suicide pods waarover ik een tijdje terug las. De futuristisch uitziende capsules om jezelf in te vergassen zouden zelfdoding te glamoureus voorstellen, klonk de kritiek.

De dood is te definitief, maar even de pauzeknop indrukken, even niet al te zeer existeren en gewoon gewichtloos verder drijven tot deze hele zooi over is, of anders toch op zijn minst tot aan de zomer; dat zou mij nu eens ontspannen.