Ik had geen idee hoe de anesthesie zou voelen. Was dat plezierig!

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Mijn tweejaarlijks stoelgang­staaltje was als ‘afwijkend’ teruggekomen. Dat was niet per se slecht nieuws, zei de dokter, maar een coloscopie was aangewezen. Dat kan er dan ook nog wel bij in dit geneeskundige jubeljaar, zei ik.

Mijn vrouw zocht op wat het onderzoek inhield. Drie dagen lang moesten wij (mijn vrouw is immer solidair in dit soort dingen) een vezelvrij dieet volgen, waarna ik (daarin is ze minder meegaand) een groot lavement diende te ondergaan, om mij vervolgens in het ziekenhuis te melden.

De eerste dag is dat grappig, ’s ochtends sandwiches met kippenwit en ’s avonds groenteloze macaroni met een stukje onbewerkte kabeljauw, en een lunch ’s anderendaags van sandwiches met een dun plakje gebakken kalkoen, maar het ‘kinnekeseten’, zoals mijn vrouw het noemde, kwam al snel ons beider oren uit. Wij laten ons graag leiden door goesting, en wij zijn ook allebei behept met een gezonde neiging tot ongehoorzaamheid. Zeg dat iets niet mag en wij krijgen er allebei prompt bijzonder veel zin in. Maar nu was het dus van moetens.

Ik bespaar u het etmaal waaraan mijn vrouw niet mee­deed, en dus trok ik op de ochtend van de vierde dag op floeren benen naar het Sint-Augustinusziekenhuis in Wilrijk. Ook in Sankt Vith is er een schitterend hospitaal, maar ik had de vorige keren gemerkt dat hogere geneeskunde me toch beter bevalt in de moedertaal.

Dit was mijn allereerste hos­pi­talisatie. Ik heb een engel. Ik heb nog nooit iets gebroken, werd nooit geopereerd, zelfs niet gehecht. Ik had nog nooit een infuus van dichtbij gezien, of zo’n operatieschortje, en ik had geen idee hoe de anesthesie zou voelen. Was dat plezierig! Van de koele gang het warme, donkere, met geruststellend bliepende apparaten volgepakte zaaltje te worden ingerold, dat ik alleen van de tv kende, om dan met een vingerknip van je bewustzijn te worden beroofd: ik vond het een hele belevenis. Toen ik weer wakker werd dacht ik dat ze nog niet begonnen waren.

Het was niets, kwam dokter Wauters mij na afloop melden, wat mij deed bedenken dat het wel een heel gedoe is om elk jaar zoveel duizenden mensen tot zo’n toch wel intensief onderzoek te overhalen, terwijl het ook gewoon om een stribbelige aambei kan gaan. Maar door dit darmengedoe worden elk jaar ook duizenden levens gered, verzekerde dokter Wauters mij – het is een van de meest succesvolle kankercampagnes.

Als je dit meemaakt, moet je je opnieuw streng tegen het gebruik van het woord ‘apenland’ verzetten, zei ik tegen mijn vrouw, die mij die avond opgelucht verwelkomde. Er mag dan al veel misgaan, wij hebben ook heel veel dingen waar je alleen maar heel gelukkig van kan worden. In Eritrea hebben ze die niet.

Wij ontkurkten een fles goede cava, en beeldden ons in hoe de bubbels weldra in een kale zaal zouden arriveren, ‘Joehoe, is hier iemand?’ roepend, gibberend uitglijdend op de spiegelgladde vloer.