Ik denk écht dat mijn stuk kabeljauw (32 euro!) de zee alleen nog maar op een foto gezien had

Marc Didden is columnist en filmmaker. Onder de noemer R-E-S-P-E-C-T schrijft hij wekelijks over wie en wat hem heeft ontroerd.

Er bestaat ongetwijfeld een Chinees spreekwoord dat zegt dat wanneer het in je eigen dorp te hard stinkt, je zo snel mogelijk naar een ander dorp moet verhuizen.

En dat heb ik dan ook maar even gedaan, een donderdag of twee geleden.

Ook al omdat ik uitgenodigd was voor een rondetafelgesprek omtrent Brussel, in het hartje van Parijs.

En alhoewel ik daar op voorhand bang voor was, viel dat allemaal bijzonder mee. Behalve dat die tafel niet rond was, maar rechthoekig, en ik me in het gezelschap van echt verstandige mensen altijd als de spreekwoordelijke hond voel in het welbekende kegelspel. Het aardig gevulde bioscoopzaaltje waar het evenement plaatsvond, zat vol welwillende mensen. Parijzenaars voor een groot deel, schatte ik aan hun tongval te horen. Ze begrepen helemaal niets van Brussel, dat was duidelijk. Om de boel niet nodeloos te rekken, legde ik kort uit dat wij Brusselaars dat gevoel helemaal deelden. Ondertussen zong ik binnensmonds een heel eigen versie van Shirley Basseys ‘Who Are We?’, een song die op bange momenten wel eens mijn lijflied wil worden.

Die diepe gedachtegang over wie wij werkelijk zijn, had me diezelfde dag ook al langsheen de Boulevard Saint-Germain gebracht. Ik wilde daar tijdens mijn jonge jaren wel eens rondhangen in de hoop iets op te vangen van het je-ne-sais-quoi dat de blousons noirs, de existentialisten en andere intellos de gauche daar ongetwijfeld voor mij achtergelaten hadden. Ik ging er ook veel te dure koffie drinken bij Les Deux Magots in de hoop er een glimp op te vangen van Jean-Paul Sartre, een verstandige maar lelijke mens uit wiens ogen het zeer wellicht niet beau voir was. Ik stapte er ook altijd en met veel voorpret de geweldige boekhandel La Hune binnen, een culturele hotspot van voor de tijd dat het begrip culturele hotspot bestond. Nu is het een klerenwinkel geworden. Dus precies wat we nodig hebben in deze tijden van pest en cholera en straks ook weer schurft.

Les Deux Magots bestaat nog altijd. Ik laat de koffie voor wat hij is en bestel in plaats daarvan een glas citroensap. Dat wordt snel geleverd door een ober in livrei, met een bekertje ijsklontjes toe en een frisse karaf water. De prijs bedraagt een bescheiden en eerder existentialistische 8,50 euro. Ik overhandig een briefje van tien aan de pinguïn van dienst en wanneer die enigszins aarzelt om mijn wisselgeld terug te geven, toon ik met een handgebaar dat hij de rest mag houden.

Erger nog: ik steek de boulevard over en ga heel alleen aan een tafel voor vier zitten in de bekende Brasserie Lipp, op een stoel waar naar alle waarschijnlijkheid ook ooit Ernest Hemingway, Jean Gabin, François Mitterrand en zeer zeker Sharon Stone hebben gezeten. Het eten is er redelijk waardeloos en omgekeerd evenredig prijzig – ik denk écht dat mijn stuk kabeljauw (32 euro!) de zee alleen nog maar op een foto gezien had – maar het teatro della vita dat er de klok rond plaatsvindt, is het dure entreekaartje meer dan waard. Het bataljon garçons dat de dienst uitmaakt, bestaat uit een tiental heren van zeer middelbare leeftijd en één dame die in feite de hat-check girl speelt, maar zich vandaag bij gebrek aan hoeden vooral om mijn wandelstok bekommert.

Terwijl ik op mijn vis wacht, drink ik van een glas matige witte wijn en lees ik de bordjes met mededelingen die aan de kapstokken bevestigd zijn. Ze lijken er al honderd jaar te hangen, maar dat kan niet echt waar zijn: ze waarschuwen namelijk dat het verboden is zich tijdens het eten van zijn téléphone portable te bedienen. En sigaren mag je ook al niet roken. En honden mogen er niet van tafel eten.

Of honden hun téléphone portable mogen gebruiken dan wel sigaren roken, is niet duidelijk.

Ik wens u desondanks een fijne vakantie, allemaal.