Iemands vriendin een giftig roofdier noemen, daar kwam zelfs David Crosby niet mee weg. Neil Young weigerde zijn naam nog te vernoemen

Mark Coenen is columnist.

Dat David Crosby halverwege Dry January stierf, is een flauw grapje van de kosmos, want Croz, zoals de man meestal aangesproken werd door zijn intimi, lustte er wel pap van. Voornamelijk pap die de geest verruimt en de sfeer ten goede komt, zolang het spul maar in een of andere lichaamsopening paste. Hij at zoveel pap dat hij een nieuwe lever nodig had, want de oude was helemaal versleten.

Van heinde en verre waaiden de loftuitingen over het land der lichte muziek: dat hij een stem als een klok had, daar was iedereen het wel over eens. Hij kwam het beste tot zijn recht in twee- dan wel driestemmig gekweelde protestliederen, dikwijls in combinatie met Graham Nash en Stephen Stills, met wie hij een van de eerste supergroepen vormde waarvan de naam bestond uit de achternamen van de leden. Later kwamen er nog Emerson, Lake & Palmer en Leyers, Michiels en Soulsister bij.

Hij was me er eentje, zoals dat heet. Toen Neil Young uit protest zijn muziek van Spotify haalde, meldde Croz op Twitter dat hij dat ook heel graag had gedaan, maar het geld nodig had. Dat was immers verdwenen door de consumptie van dat spul in ongeveer al zijn lichaamsopeningen.

Hij had er een handje van weg om vrienden het bloed onder de nagels vandaan te pesten: zo strandde een levenslange vriendschap met Neil Young toen Croz Youngs nieuwe lief, Daryl Hannah, onder zijn snorharen “a purely poisonous predator” noemde. In het Engels misschien een mooie alliteratie, maar iemands vriendin een giftig roofdier noemen, daar kwam zelfs Croz niet mee weg. Jarenlang weigerde Young dan ook zijn naam nog te vernoemen: hij sprak altijd over Euh, Stills, Nash and Young als hij het over hun glorieuze muzikale verleden had.

Hun beste werk stond op Déjà vu, een plaat die mijn en hopelijk ook uw jeugd gekleurd heeft met engelengezang, laaiende gitaren en refreinen die ik plan op mijn doodsbed nog zachtjes mee te neuriën terwijl de dokter de injectienaald in mijn slagader jaagt. Of ‘Almost Cut My Hair’ daarbij zal zijn, in al zijn rinkelende, meerstemmige pracht? Ik denk het niet. Er zijn grenzen. Crosby zingt doorleefd, maar wat zingt hij? “Bijna ging ik naar de coiffeur.” “Mijn haar was een beetje lang, maar ik liet het groeien.” De eerste keer dat ik het hoorde, dacht ik dat ik hallucineerde, maar niet dus. Je haar afknippen was in die tijd misschien een dingetje en een daad van verzet, maar werkte ook toen al op mijn lachspieren. En nu ook nog.

Maar voor de rest, al had hij er twee levers voor nodig: wat een leven!