Hoeveel zou een bad nemen tegenwoordig kosten, een euro of vijf?

Auteur Lize Spit en haar Nederlandse collega Bregje Hofstede, allebei 1988, vertellen beurtelings over hun leven.

Je krijgt je hoofd niet opgetild want de kat ligt op je haren, en het is stil in de stad, ongebruikelijk stil, alsof het gesneeuwd heeft maar het is september, o ja, het is auto­luwe zondag en je moet dus echt wel opstaan, het onderste uit deze uren ­halen, minstens de Ring affietsen, maar je mag echt niet aangereden worden door een step want morgen moet je op lezingentoer en de treintickets zijn al betaald, en je besluit het rustig aan te doen en zet koffie, ­Nespresso, hallo George Clooney, schaam jij je ook niet over de berg wegwerpcupjes, en vandaag begin je met diëten en je gaat naar de Zuidmarkt voor pistolets, en je opent Twitter en ziet foto’s van een massagraf in Izjoem, het lijk van een man met vastgebonden handen en geplet scrotum, en je sluit Twitter weer en proeft van de jam die de buren meebrachten uit Frankrijk, ze gaan verhuizen, waarom blijven ze niet, iedereen zou moeten blijven waar hij is, nooit meer afscheid en er is vers fruitsap, eigenlijk is dat pure suiker dus spuit je meer insuline in, en je vult samen Karels Crypto in, de mooiste vondst besluit je onderling is kwijtschelden (‘verloren tieren’), en de hele dag denk je aan mensen die nu een maandelijkse energierekening van meer dan duizend euro krijgen, al die zorgen, al die oorlog, buiten is het zo stil, je opent een tijdschrift, eindelijk eens een interieur waarin je jezelf niet ziet wonen, oef, je kan blijven waar je bent, en je gaat toch het huis uit, het is stralend weer tot het betrekt en je doet samen een dansje midden op straat, en langs de middenberm liggen flessen met ­frituurolie of is het urine, urine van mensen die heel erg ziek zijn dan, ja, en je neemt een foto voor het mapje ­bewijsmateriaal, maar wat probeer je te bewijzen; dat dingen anders moeten, alle dingen behalve dat wat moet blijven zoals het is, je wilt weg hier, ook verhuizen, en alles wat ­teloorgaat je niet meer aantrekken, en thuisgekomen zet je weer koffie en je hebt een drukkend gevoel op de borst, je googelt longkanker en je opent Twitter en er is een filmpje van een hond verkleed als Super Mario, je moet minder drinken, en je moet nog in bad, of nee, je mag in bad, want water komt gewoon uit de kraan hier, hoeveel zou een bad nemen tegenwoordig kosten, een euro of vijf?, en je hoort je geliefde in huis het nummer spelen waarover hij ooit zei dat het op zijn begrafenis zou mogen worden gespeeld en je besluit niet te gaan vragen of alles oké is, en weer heb je je ­zieke moeder niet gebeld, je voelt je schuldig maar zij voelt zich ook schuldig, kon zoiets maar aan weerszijden weggestreept worden, en je doet een dutje in de zetel, je tenen raken die van de ­ander, die met zijn hoofd aan de andere kant ook een dutje doet.