Hoeveel politici hebben zich al eens afgevraagd wat er mis is met ‘gelukzoekers’?

Oud-journalist Walter Zinzen overschouwt de politieke actualiteit, afwisselend met Siegfried Bracke en Alain Gerlache. Zinzen is de auteur van Migranten aller landen, uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts in de serie ‘Zwijgen is geen optie’.

Jürgen Conings kan alvast één heldenfeit op zijn conto schrijven: hij heeft de media-aandacht zo goed als volledig afgeleid van alle belangrijke gebeurtenissen. Zelfs het staakt-het-vuren in het Midden-Oosten verschoof naar de achtergrond. Ook de achtduizend Marokkanen die naar Spanje zwommen en de 49 schipbreukelingen die voor onze eigen kust ternauwernood gered werden, belandden op het tweede informatieplan. Wat met al die mensen gebeurde, was nochtans ronduit stuitend. Ze werden behandeld als afval.

De Spaanse regering stuurde zevenduizend landverhuizers cito presto terug naar Marokko, bij ons kon bevoegd staatssecretaris Sammy Mahdi – in De Afspraak – ternauwernood zijn ergernis verbergen dat hij niet hetzelfde kon doen met de opgeviste drenkelingen. Hij had ze zelfs niet alle 49 kunnen opsluiten wegens plaatsgebrek, stel je voor! In dit beschaafde land is het algemeen aanvaard beleid om mensen, die in nood verkeren, op te sluiten en ze zo spoedig mogelijk buiten te gooien. De 49 ‘gelukzoekers’, die in Nieuwpoort zijn aangespoeld, zullen een briefje krijgen waarin ze de opdracht krijgen ons land te verlaten. Maar, zo zei de heer Mahdi getergd, iedereen weet wat daarmee gebeurt: niets. Ze blijven gewoon hier en verdwijnen in de illegaliteit.

Het hoge woord is er uit: gelukzoekers. Ook de kampioen van menslievendheid en solidariteit met mensen van vreemde afkomst, Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, nam dat woord in de mond. Unisono, van links tot rechts – behalve misschien bij Groen - klinkt het in de Wetstraat: gelukzoekers horen hier niet, alleen echte vluchtelingen, die vervolging vrezen, zijn welkom. Hoeveel politici hebben zich al eens afgevraagd wat er mis is met ‘gelukzoekers’? Zijn mensen die de hongersnood of de slechte sociaal-economische situatie in hun land ontvluchten, niet net zo goed in levensgevaar als oorlogsvluchtelingen?

Eind 19de, begin 20ste eeuw zijn tienduizenden Vlamingen geëmigreerd naar Amerika omdat in onze gewesten hongersnood heerste, onder meer als gevolg van mislukte aardappeloogsten. Het waren gelukzoekers in de meest letterlijke zin. Ze worden geëerd voor hun durf en zin voor initiatief. Wat is het verschil met Afrikanen en Aziaten van vandaag, die exact hetzelfde nastreven als de Vlaamse landverhuizers toen, namelijk brood op de plank en een mooie toekomst voor hun kinderen? Zijn we vergeten dat we allemaal, van de eerste tot de laatste, zelf ook afstammen van migranten? Waar zouden bijvoorbeeld echte Vlamingen die Van Grieken heten, vandaan komen?

Maar, zo luidt het riedeltje, we moeten toch de gewetenloze mensensmokkelaars bestrijden, die verantwoordelijk zijn voor de verdrinkingsdood van duizenden migranten? Dat moeten we zeker. Maar dat gebeurt niet door de migranten zelf te bestraffen. De enige manier om mensensmokkel de wind uit de zeilen te nemen, is iedere vorm van illegale migratie af te schaffen, zoals, vrede zij met hem, de hoofdredacteur van deze krant bepleitte in De Afspraak op Vrijdag.

Hij vond helaas weinig bijval. Goederen mogen over de hele wereld reizen, maar mensen niet? De wereld is van iedereen. Geef dus iedereen die een plekje zoekt op onze planeet de gelegenheid om op ambassades en consulaten, of desnoods bij aankomst op het vliegveld, een visum te kopen. Hou op met de hypocrisie dat ze allemaal de asielprocedure moeten doormaken om aan een verblijfsvergunning te geraken.

Die asielprocedure is uitgevonden om politieke vluchtelingen op te vangen. De meeste migranten, die zich aan onze grenzen melden, beantwoorden in de verste verte niet aan de criteria die de Conventie van Genève daarvoor heeft opgesteld. Dwing ze dan ook niet om allerlei verhaaltjes uit te vinden en zo te proberen toch een erkenning als vluchteling te verkrijgen.

De ‘gelukzoekers’ hebben meer recht op een menselijk onthaal dan onze voorouders, die met de wapens in de hand maar zonder visum naar Congo trokken om er de bevolking te onderdrukken. Tegen wie moeten wij de Europese buitengrenzen in hemelsnaam ‘beschermen’? De landverhuizers zijn ongewapend en komen met vreedzame bedoelingen, een enkele terrorist of witteboordencrimineel buiten beschouwing gelaten.

Ach ja, pleiten voor een humaan migratiebeleid in een land waar duizenden lieden een potentiële moordenaar als een held en verzetsstrijder vereren, lijkt wel een kamikaze-opdracht. Maar, zoals Willem de Zwijger ooit zou gezegd hebben: “Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre”. Je hoeft niet te hopen om toch iets te doen.