Hipsters klampen me aan als ik met mijn View-Master-fototoestel door Gent loop. Ik voel me de hoeder van vergeten toverkunsten

Jean-Paul Mulders onderzoekt alles wat u bij de hersenkwabben kan grijpen. Instagram: @jpmulders

In het verleden hadden we rare gedachten over hoe de toekomst er zou uitzien. We dachten dat auto’s zouden vliegen en dat televisies geuren tot in de huiskamer zouden brengen. Ook zouden we elke dag een pilletje nemen om ons te voeden zonder met koken of eten tijd te verliezen.

Nu de toekomst is aangebroken, blijkt zij er banaler uit te zien. We schuiven nog altijd laag-bij-de-gronds aan in steeds langere files en apen Ottolenghi na met onze jacht op za’atar, black garlic en rozenharissa. En geurentelevisie? Ik ben al blij dat de stank van de loopgraven en brandende auto’s niet vanzelf tot hier waait. Ook wens ik het angst­zweet van Egbert Lachaert niet te ruiken als hij zich op potsierlijke wijze voor een interviewer uit de voeten maakt.

Wat sommigen vroeger ook dachten, is dat foto’s in de toekomst drie dimensies zouden hebben. Bij de al wat oudere lezer maakt het woord View-Master misschien nog iets wakker. Het zijn de typerende ronde schijfjes met aan weerszijden, de klok rond, stukjes pellicule erin. Je stak zo’n schijfje in een bakelieten viewer en kon je vergapen aan Expo 58, Man on the Moon of Butterflies of North America.

Weinigen weten dat er ook fototoestellen bestonden waarmee je zélf 3D-foto’s kon maken. Ik erfde zo’n pronkstuk van mijn vader, die mij ermee vereeuwigde terwijl ik opgroeide. Het is vreemd jezelf te zien zitten op je eerste verjaardag, larger than life en bijna tastbaar, terwijl je tevergeefs probeert dat ene kaarsje op je verjaardagstaart uit te blazen. Later pas leerde ik dat dat geen enkel kind lukt op die leeftijd.

De View-Master heeft iets magisch; nergens kom je dichter in de buurt van de mogelijkheid de tijd te doen stilstaan. Wetenschappelijk gezien is het principe eenvoudig: zo’n toestel heeft twee lenzen die op dezelfde afstand van elkaar staan als de ogen van mensen. Er worden twee foto’s gemaakt vanuit een hoek die een klein beetje verschilt. Leg je die twee beelden over elkaar, dan combineren onze hersenen dat tot het wonderlijke verschijnsel dat we dieptezicht noemen.

De View-Master verdween en er is nooit echt iets voor in de plaats gekomen. Stukjesschrijvers en andere charlatans heb je genoeg, maar in mijn stad ben ik waarschijnlijk de enige die nog bedreven is in deze voorbije maar wonderlijke technologie. Eat your heart out, cassetterecorder.

Zo loop ik door Gent met mijn toestel met twee lenzen, af en toe aangeklampt door hipsters die naar het analoge hunkeren. Ik overweeg mij te laten inhuren om foto’s te maken van geboortes, bruiloften, orgieën en andere unieke ervaringen die in 3D het best tot hun recht komen.

Ik voel mij de hoeder van vergeten toverkunsten. Misschien zijn we in België nog met drie.