Hij vraagt me om deze dingen niet meer in de media te bespreken. Maar dat doe ik natuurlijk wel

Afgelopen weekend ben ik gaan kijken naar de voorstelling Begin the Beguine, van Jan Lauwers. Over de tragiek van de liefde, verlangens, desillusies, hoeren, consumptie en de daaropvolgende leegte.

Na de voorstelling zit ik met een vriend in het Antwerpse café De Duifkens. Jan Lauwers komt bij ons staan. Het is de eerste keer dat ik hem ontmoet. Ik zeg hem dat de actrices me deden denken aan Gena Rowlands in A Woman Under the Influence. Een onophoudelijke stroom van wat een vrouw kan zijn: begeerlijk, lelijk, grappig, dom, filosofisch, grillig, intelligent, wankel, resoluut. Een ode aan de gestoordheid.

Hij heeft geen zin in mijn compliment. Hij kent me van eerdere columns en interviews waarin ik me uitspreek over de positie van de vrouw. Zo vond hij mijn eerste column in deze krant arrogant. Hij zegt: “Jij zet mannen en vrouwen tegen elkaar op. Jij polariseert. Jij spreekt je uit over dingen terwijl je niet weet of ze écht gebeuren. Je schrijft met een dédain. Het is ondermaats.”

Ik ben in shock. Ik begin te wenen en vind geen tactiek om het te stoppen.

Hij wil weggaan: “Zo kan ik niet met je praten. Je bent hysterisch.”

“Ik wil dat je blijft.”

Hij verandert. Ik zie nu geen kwade man meer, maar een bezorgde vader.

Hij zegt: “Ik heb jaren lang met vrouwen gewerkt. Heel mijn leven is daar aan opgehangen. En nu tijdens die #MeToo worden wij allemaal afgedankt als oude, grijze mannen die het fout doen.”

“Ik vind je geen oude, grijze man. Ik vind je een kunstenaar.”

“Waarom heb je me dan vorig jaar publiekelijk bekritiseerd?”

“Ik heb gesproken over je stuk Oorlog en Terpentijn omdat ik me afvroeg waarom je daar alle vrouwen opvoert als louter hysterisch en tierend. Terwijl de mannen daar staan als standvastig en ongenaakbaar. Dat klopt niet!”

Ik ben nog steeds aan het wenen.

Onbeheerst. Emotioneel. Wankel.

Jan zegt: “Waarom kwam je niet eerst met mij praten?”

“Oké, Jan, het spijt me. Ik wilde jou niet persoonlijk aanvallen. Ik wilde iets structureels aanklagen over de beeldvorming van de vrouw. Omdat ik niet begrijp waarom vrouwen zo vaak als hysterische hoeren, zorgende verpleegsters en machteloze prinsesjes worden afgebeeld. In deze voorstelling toon je ook mannen die vastzitten en leeglopen door die dynamiek. Dat is prachtig!”

Jan en ik leggen onze ruzie bij. Hij vraagt me om deze dingen niet meer in de media te bespreken, maar met elkaar te praten. Hij verlaat het café en geeft me een lieve kus.

Lieve Jan, als iemand me zegt iets niet te doen, doe ik het natuurlijk wel. En dat schrijf ik zonder dédain. Dat schrijf ik omdat ik vrij wil zijn, net zoals jij. En ja, daar hoort af en toe een emotional breakdown bij.

Voor nu geef ik je een lieve kus terug.