‘Hij komt ons vertellen hoe ‘cute’ we zijn als ‘koppel’, maar kijkt verontwaardigd wanneer zijn compliment stukslaat tegen onze ijzig gefronste blikken’

Uitgaansnacht

In onze vlucht langs de Zandstraat rijgen de straatlantaarns zich aaneen tot een lichtketting die de hemel feestelijk overspant. Onze voeten schuifelen over de elektrische Uber-step en haar handen spalken mijn heupen alsof ze bang is dat ik met wortel en al zal opstijgen. Voor ons zakt de zon verder weg achter glazen kantoorgebouwen en art-nouveaukrullen. Met ingehouden adem en met de lente nog in onze haren dalen we Brussel af. De ronkende opgedreven brommers en de schetterende zwermen ontheemde tooghangers smelten samen tot een ritmische geluidsband die de maat aangeeft van ons versnellen en vertragen. Het gebibber van de dunne wielen over losgewrikte kasseien overstemt de prille liefde die onder onze tongen trilt.

De opgelaten mensenmassa splitst zich in tweeën wanneer ze mijn hand vastneemt. Onze verstrengelde vingers leiden de druipende mannenblikken van onze huid af. Binnen vinden onze lichamen elkaar op de dreinende techno. Even is de plakkerige houten vloer ons podium en de groep ontblote borsten voor het open raam ons publiek. In mijn roes merk ik niet hoe een van onze ‘fans’ zijn handen op haar dijen legt. Meteen randen haar ogen rood van teleurstelling. We knippen onze lichten uit en spoelen het incident door met een drankje in de hoek van het café. Ze klauwt door mijn haren en hertekent de contouren van mijn gezicht. Ik verlies me in haar pupillen die opnieuw groeien en drink de rode wijn uit haar lippen. Een man met een gouden ringetje in zijn linkeroor stapt op ons hoekje af. Ik herken hem. Net zat hij nog aan de toog te kussen met zijn stevig gebouwde vriend. Hij komt ons vertellen hoe ‘cute’ we zijn als ‘koppel’, maar kijkt verontwaardigd wanneer zijn compliment stukslaat tegen onze ijzig gefronste blikken. De bassen komen op me af en persen de zuurstof uit het café. Ik hap naar adem in de deuropening en zie hoe slingers wapperende regenboogvlaggen de vele cafés en discotheken met elkaar verbinden. Ze herinneren aan de Gay Pride die morgen de Kunstberg zal kleuren. Dan viert Brussel dat ze een van de meest homovriendelijke steden ter wereld is en etaleert ze haar rijkdom aan genderexpressies en seksualiteiten. Terwijl al die kleuren de berg afdonderen en van de hoofdstad een safe space maken, likken wij thuis onze wonden in zwart-wit. Als we in een homobar op de vooravond van Pride niet gewoon kunnen dansen en kussen zonder lastiggevallen of geseksualiseerd te worden, wat hebben wij dan te zoeken op dat bevrijdingsfeest?

Naam en adres bekend bij de redactie

Mosterd

Het lijkt wel of de lange frustratie van allerlei producenten over de lage prijzen die we aan de Azatische globalisatieboom te danken hadden, plots is omgeslagen in een orgie van prijsexplosies, met name voor de producten die de dagelijkse consumptie uitmaken. Wie daar beter en slechter van worden, weten we ondertussen haarfijn: reusachtige vermogenswinsten voor hen die de mosterd hebben, schrappen en slijpen van de uitgaven voor hem die hem moeten halen. Terug naar normaal, heet dat zeker?

Stefaan Reel