Het WK is een verdwijntruc voor het dagelijkse leven

Dissidentie mag ook, onder die vlag vaart Hugo Camps elke donderdag.

Het koninkrijk is herschapen in een uitgelaten kleuterklas. Krijsend geluk, ongetemde vreugde. Het wordt tijdens dit WK niet meer stil in dorpen en steden, in dreven en parken. Helden en heiligen vullen tijdelijk de graal. Falen is gebannen uit de common sense.

België leeft op de cadans van vreugde-uitbarstingen en lachsalvo's. De lichtheid van het bestaan verenigt jong en oud, man en vrouw.

Alle heroïek ontstaat uit een echec van de vorige generatie. Het plebisciet van N-VA is er gekomen na de afbranding van Elio Di Rupo. Charles Michel triomfeert op de vrije val van de PS. De dood van Armando injecteert het verlangen naar beeldende kunst. En de Rode Duivels halen kracht en inspiratie uit het echec van het EK, waar verloren werd van het relict Wales.

De massahysterie voor de wedstrijd tegen de Brazilianen is zo groot dat niemand nog rekening houdt met een blamage. We worden niet voorbereid op een kater. Omgaan met verlies is geen leerstof voor voetbalfans. Dat is schuldig verzuim, want de uitschakeling leidt tot grote en kleine drama's. De diehards zien ineens dat hun bankrekening is leeggelopen aan reizen en tickets. Vrouwen krijgen een gefrustreerde man thuis die worstelt met leegte en doelloosheid. Zelf moeten de dames ook afkicken van hun extatische animositeit voor de Rode Duivels. Zij zijn de illusie van elf minnaars kwijt.

Het WK is een verdwijntruc voor het dagelijkse leven. Uiteindelijk eindigt elk voetbaltoernooi in verlies. Oude gloriën zwaaien af, Marokkanen worden weer gewoon Marokkanen, de scheiding tussen straat en elite herstelt zich. Verbinding tussen volkeren? Alleen nog aan de toog of bij de ijskar, niet langer dan een scheet.

De voetbalindustrie is namelijk niet vermaatschappelijkt. Het blijft een baronie van privileges en klapvee. De bewondering wordt uitgeput, vaak cynisch, soms subtiel. Ook daarom hebben de duizenden fans die gisteren nog verkleed en vol parafernalia stonden te dansen en te brullen nazorg nodig. Iemand moet de bitterheid van de nederlaag uit hun lijf wegslaan en hen leren leven met verlies. Helaas, ook nederlagen worden commercieel uitgebuit.

Ik zag de treurnis van elf uitgetelde Japanners liggend op de grasmat. Het maakte meer indruk dan de hossende menigte op pleinen en in feesttenten. Het was de herkenbaarheid van een intens verdriet dat vroeg of laat ook de Rode Duivels zal bereiken. En waar moeten dan al die juichkreten heen? De Tour is geen alternatief, we hebben geen klassementsrijders meer. Justine en Kim zijn er ook niet op Wimbledon. Wie helpt ons met de drooglegging van drank en tranen?

Blijf zo lang mogelijk genieten van het WK in Rusland, waarde lezer. Maar weet dat Neymar half mens, half schicht is en dat de Fransen beter voetballen dan onze Duivels. Na afloop zal het hoe dan ook wennen zijn aan de stilte en klein geluk. De opwinding zullen we zelf moeten zoeken, zonder steekpass van De Bruyne en ingenieuze dribbel van Hazard. Het volle leven is weer aan ons, en niet par personne interposée.

Massahysterie eindigt altijd in een leeg gat, voor spelers en fans. Dat vraagt om woorden van troost, en dan niet op Instagram en Facebook. Een nederlaag van de Rode Duivels heeft, gek genoeg, altijd iets persoonlijks. Ze is niet deelbaar, want zowat het laatste absolutisme in de samenleving.