‘Het Westen laat Oekraïne sterven onder Poetins bommen’

Ons hart breekt

Voor mijn vriendin en mij is de oorlog in Oekräine persoonlijk. Haar familie woont in Lviv en we hebben nauwe vrienden te Kiev, Charkov en omstreken. Sinds gisteren horen wij hoe onze familieleden, vrienden, kinderen en grootouders op de vlucht zijn geslagen of schuilen in kelders of metrostations.

Ons hart breekt als we zien hoe mensen die wij liefhebben, geconfronteerd worden met dit soort miserie, angst en onrecht. Maar ons lijden verbleekt bij al het leed dat alle Oekraïners moeten ondergaan. Ouders en vriendinnen slaan op de vlucht en laten heel hun hebben en houden achter. Vrienden zeggen hun oude job op (autoverkoper, projectmanager, zelfstandige...) en schrijven zich in voor het Oekraïense leger. Grootouders leven in staat van ontkenning, om die tweede oorlog in hun leven toch maar te mijden.

Dit zijn mensen zoals u en ik: vredelievende burgers die hun stukje geluk op deze wereld willen waarmaken. Sinds deze week riskeren ze hun bestaan om een dictator buiten te houden.

Dit is de realiteit die wij binnen de Europese Unie geprobeerd hebben te ontkennen. Maar dictators of autoritaire regimes belichamen deze realiteit. Wij wanen ons veilig door de NAVO. Maar zolang dictators over nucleaire capaciteit beschikken, moeten we onszelf niets wijsmaken.

Het is enkel door krachtdadig te handelen en door militaire capaciteit dat we een kans maken. Door op te staan tegen het onrecht dat in Oekraïne plaatsvindt, maken we het leven alle burgers in Europa veiliger. En opstaan betekent steun geven aan Oekraïne om de Russische invasie te weerstaan. Steun aan Oekraïne is uiteindelijk steun aan onszelf. Wij kunnen (als Europese Unie) nog steeds het verschil maken, maar dan moeten we ook durven te handelen.

Tom Potter, 30, Antwerpen

Ostpolitik

Alles wordt nu eenmaal beslist boven de hoofden van gewone mensen. Europa had na de val van de muur Rusland als een partner moeten zien. Dit hebben we niet gedaan met maar één reden: de Verenigde Staten rule the world. Ook nu beslist Biden wat er gebeurt of niet gebeurt. Ik geloof in de Ostpolitik die Duitsland lang gevoerd heeft. Nu beslist Biden of we al dan niet gas kopen in Rusland. Een gemiste kans voor Europa.

Kort samengevat: de bevolking van Oekraïne en van Rusland zijn niet elkaars vijand en ook niet onze vijand. Mensen als Jonathan Holslag denken enkel in vijandbeelden en aan militaire oplossingen. Nog meer bewapenen dus. Laat Rusland en Oekraïne toe tot de Europese economie als volwaardige partners. Misschien komt het nog goed.

Voor alle duidelijkheid ik verdedig Poetin hier niét zoals VB en PvdA doen. Dat is pas walgelijk!

Piet Vandesompele, Antwerpen

Somber

Deze oorlog stemt mij somber omdat we voor lange tijd in een ‘Koude Oorlog 2.0' (remember Praagse Lente enz.) zullen zitten én de EU blijkbaar nog steeds niet in staat is om een slagkrachtig militair en vooral meer egalitair, echt verenigd Europa te creëren.

Dit raakt de EU ironisch genoeg in haar bestaansrecht, zij is namelijk na WOII opgericht om ‘nooit meer oorlog’ in Europa te hebben. Daarom de oproep aan de Europese excellenties én bedrijfsleiders om hun neoliberale wanen op te bergen (uit louter economische belangen aanschurken tegen bedenkelijke regimes zoals Rusland en China maakt voor doorsneemensen geen verschil in hun dagelijks leven) en werk te maken van een realistisch Europa dat solidair, ecobewust en innovatief is.

Een samenleving die een leidend voorbeeld voor de hele wereld is, in de eerste plaats voor Rusland - de slechtste leerling van de klas die men blijkbaar vergeten was.

Jo Massin, 48, Brussel

Waar wachten we op?

Het Westen laat het Oekraïense volk in de steek, we laten hen sterven onder Poetins bommen. Gezinnen worden verscheurd, appartementsgebouwen vernietigd, soevereine landsgrenzen blijken niet meer dan een fragiele lijn in de aarde te zijn. Wil het Westen echt wachten tot een verdwaald Russisch legervliegtuig het NAVO-luchtruim schendt, alvorens we echt ingrijpen? We lijken ons blind te staren op het befaamde artikel 5 van het NAVO-handvest, waarin “een aanval op één lidstaat als een aanval op allemaal gezien wordt”. Enkel dan lijken we verplicht te zijn om terug te slaan, een invasie van een vrij en democratisch Europees land waar de burgerverliezen zich beginnen op te stapelen, blijkt niet genoeg

Ook al is een dergelijke passieve houding op juridisch niveau nog enigszins te volgen, vanuit moreel opzicht is ze verderfelijk. We mogen nooit blind zijn voor schendingen van de soevereiniteit van een land en de schrijnende minachting voor de basisrechten van zijn inwoners. Wachten tot een NAVO-lidstaat binnengevallen wordt, is een laf en goedkoop excuus. Enkel die inwoners zijn blijkbaar de moeite waard om voor te vechten. Een dergelijke houding getuigt niet enkel van een morele lafheid, ze is ook op ideologisch vlak bijzonder hypocriet. Het Westen beschouwt zichzelf vaak als een baken van democratie en mensenrechten, maar kijkt nu weg wanneer tanks Kiev binnenrollen. Terwijl we beelden zien van mensen zoals u en ik die metrostations als schuilkelders gebruiken, staat de grootste legermacht ter wereld gewoon toe te kijken. Als signaal naar andere autocratische regimes die mensenrechten als niet meer dan een vodje papier beschouwen, kan dit tellen.

Als het Westen zichzelf nog recht in de ogen wil kunnen kijken, dan dient het op te komen voor het Oekraïense volk. Dat laten sterven is niet alleen een uiterst laffe daad, maar bovendien ook een problematisch signaal. Het zal de megalomane dictator enkel maar meer motivatie geven om zijn restauratie van het geïmplodeerde Sovjetrijk te voltrekken. Het is nog niet te laat, maar ieder uur dat voorbij gaat zonder harde reactie, brengt ons een stap dichter bij een donkerdere wereld.

Matthieu Vanderschommen, 22, student economie en filosofie KU Leuven

Bevolking aan lot overgelaten

Ik vind het vreselijk om te zien hoe een democratisch land weer ten prooi valt aan een dictator, waarvan we al jaren weten hoe hij denkt en handelt. Daarbij is het heel droevig om te zien hoe de bevolking van Oekraïne aan haar lot wordt overgelaten. Ik begrijp dat militair tussenbeide komen bijna onmogelijk is, maar zien hoe het leven van miljoenen vrouwen, mannen, kinderen, in minder dan 24 uur wordt verbrijzeld, is vreselijk. Kunnen we nu echt niet meer doen dan toekijken en economische sancties nemen, die ‘hem en zijn entourage’ koud laten?

Marie-Claire Ver Eecke, 68, Meise