Het voorbije jaar in één woord: herleven

Elke dinsdag en donderdag schrijft Ann De Craemer over de kleine en grote dingen des levens die haar beroeren.

U leest mijn laatste column van dit jaar. 104 schreef ik er, één voor één met dezelfde liefde en toewijding. Wat vertel je in de laatste column van de jaren 10 van de 21ste eeuw? Een vraag op Twitter bood het antwoord. Iemand vroeg hoe we het voorbije jaar in één woord zouden samenvatten. Dit was mijn antwoord: herleven.

Zo is het ook. 2018 was het jaar van mijn depressie. Van me afvragen wat er eigenlijk nog de moeite waard was om voor te leven. Van als een gevangene opgesloten te zitten in de kelder van mijn gedachten, met geen enkel benul van waar de sleutel zich zou kunnen bevinden.

In 2019 vond ik de sleutel en had ik de kracht om de trap te beklimmen. Ik ontdekte dat er zoveel de moeite waard is om voor te leven. De rode ochtendlucht waarmee we vorige week allen wakker werden. IJsjes, twee bolletjes graag, banaan en pistache. De glinstering van zon op golven. Het gespin van de kat. De pijn aan je voeten na een lange wandeling en de hete douche die erop volgt. Billie Eilish. Bach. Roodgelakte teennagels in het mulle warme zand. De slappe lach in het pashokje met je beste vriendin.

Josse De Pauw in De twaalf. Al Pacino in The Irishman. Het nieuwe boek van Julian Barnes. Een oude straathond in Palermo. Een negroni. Op een zondag op een bank in het park zitten. Daar kinderen gillend in het rond zien rennen. Witloof in de oven. Thuiskomen bij je nieuwe uitgeverij. De geur van een vers boek. Badeendjes cadeau krijgen.

Een nieuwe pen kopen. Daarmee aan het tweede deel van je nieuwe boek beginnen. Zinnen zich aan elkaar zien rijgen als de parels van een glinsterende ketting. Schrijven. Schrijven. Schrijven. Jullie. Mijn lezers. Dank. 104 maal.