Het stroomnet rond Luik biedt een gênant voorbeeld van de nonchalance rond ons energiebevoorradingsbeleid

Afgaande op de commentaren van sommige politici en analisten is het terugdraaien van de kernuitstap niet meer dan een kwestie van het in- en uitschakelen van een knop. De werkelijkheid is toch iets complexer, zelfs als een politieke meerderheid die nucleaire exit (overigens geheel terecht) wenst af te stoppen en zelfs als de eigenaar van de kerncentrales mee de bocht maakt.

Zo leert navraag van deze krant dat het nog niet zo eenvoudig wordt om de kerncentrales in Tihange te blijven inzetten. Het stroomnet in het oosten van het land zou daar weleens onder kunnen bezwijken, als dat ook enkele gascentrales, stroom uit hernieuwbare energie en internationale import en export van stroom moet verwerken. Om tegelijk ook de door de kerncentrales opgewekte energie te kunnen blijven vervoeren, zou het netwerk versterkt moeten worden. Daar is nooit werk van gemaakt omdat netbeheerder Elia ervan uitging dat er een kernuitstap zou komen. Oeps...

Dit is maar één praktisch maar gênant voorbeeld van de stuitende nonchalance waarmee het energiebevoorradingsbeleid in dit land de voorbije decennia is gevoerd. Energiebevoorrading heeft een groot strategisch en een groot maatschappelijk belang: geen regering wil haar bevolking in de kou of in het donker zetten, ook al is het maar even. Dat vergt wel ernst in het beleid. Blijkbaar was er een oorlog aan de voordeur van de Europese Unie nodig om tot dat besef te komen. Maar door gebrek aan langetermijnvisie lopen we nu risico’s op de korte termijn.

De hele geschiedenis van de kernuitstap hangt aan elkaar van gebrek aan politieke verantwoordelijkheidszin. De beslissing werd genomen door de paars-groene regering Verhofstadt I, maar behalve de groene architecten nam niemand de hele kernuitstap ernstig. Onder opeenvolgende regeringen bleven noodzakelijke investeringen in alternatieven uit, maar tegelijk werd de kernuitstap nooit geannuleerd. Ook niet onder de vorige regering met de partijen (MR, N-VA, cd&v, Open Vld) die nu op de groenen duwen omdat ze geen afscheid kunnen nemen van het exitidee. Er is nog tijd genoeg, werd al te lang gedacht. Niet dus. Nochtans was in 2014, bij de vorming van de regering-Michel, Rusland de Oekraïense Krim ook al binnen gevallen.

Door het non-beleid van de voorbije decennia is het ordelijk en betrouwbaar terugdraaien van de nucleaire exit onmogelijk geworden, maar dat wil niet zeggen dat we het niet moeten doen. Ideologisch en emotioneel valt nog te begrijpen dat Groen en Ecolo vasthouden aan de kernuitstap, de trofee waar ze zo dicht bij zijn geweest. Maar rationeel en beleidskundig bekeken is het een catastrofale koers.

Nu blijven vasthouden aan de totaal achterhaalde wet op de kernuitstap is geen goed beleid. Het is het doorschuiven van verantwoordelijkheid naar een volgende regering, die het dan onder tijdsdruk mag proberen oplossen. Dat is een voortzetting van het faalbeleid van de voorbije jaren. Een faalbeleid dat ons nu zo zuur opbreekt.