Het peloton heeft nood aan meer stijl

Ik weet niet waarover er na de Ronde van Vlaanderen het meest werd gepraat: de onverwachte zege van Alberto Bettiol of de witte koersbroek van Mathieu van der Poel. In het peloton wordt een witte broek als ‘not done’ beschouwd. Volgens Adrie van der Poel ging het om een tactische zet van wielerploeg Corendon-Circus: de wielerleiding had in Dwars door Vlaanderen gezien dat Mathieu op de helikopterbeelden moeilijk te onderscheiden was van Bob Jungels.

Ik weet niet of ik dat ten volle geloof, want je moet natuurlijk een durver zijn om ‘foert’ te zeggen tegen de moderegels van het peloton. Tom Boonen was kort in zijn commentaar op de broek: ‘Afvoeren’. Commentator Michel Wuyts denkt daar anders over en uitte tijdens de Amstel Gold Race zijn liefde voor wit in het peloton, onder meer omdat er al zoveel zwart is. Juist, en ik voorspel dat de witte koersbroek een trend wordt onder wielertoeristen.

Wie viel er in de wielrennerij eerder op met zijn kledingkeuze? Er was de bandana van Pantani en er was – alweer een Italiaan — Mario Cipollini. Witte broek onder de wereldtrui; panter- en zebramotief; als Romeinse keizer naar de start; een volledig anatomische outfit. Voor Cipo was opvallen een must. De boete nam hij erbij.

Het peloton heeft nood aan meer stijl. Neem vaker modeontwerpers onder de arm. Ik denk aan Paul Smith, die voor Cinelli petjes en voor Sky een helm ontwierp.

Mijn grootste verzuchting heb ik tot het einde bewaard: waarom bots je als recreatieve wielrenster zo vaak op roze wielerkledij? We zijn écht geen fietsende Barbiepoppen. Overal worden genderpatronen doorbroken, dus als Sep Vanmarcke in ’t roze op zijn fiets mag, waarom worden vrouwen dan opgezadeld met steeds hetzelfde cliché?