‘Het parlement zou best een grondige herwaardering kunnen gebruiken’

Goede wetten maken goede vrienden

Sander Loones (N-VA) wil een volksberoep want rechters hebben te veel vrijheid en zijn te onafhankelijk, activisme genoemd. Oorzaak : onder meer de wetgevende macht, het parlement dus, levert krakkemikkig werk af. Verder hierover geen uitleg en geen voorstel om hieraan iets te veranderen. Nochtans zou het parlement best een grondige herwaardering kunnen gebruiken. De wetgevende macht zit vast in de wurggreep van de particratie. Er is geen debat ten gronde meer. De partijhoofdkwartieren wikken en wegen met de neus in de wind. Dat hierdoor de achterban afkalft, zet hen niet aan tot actie. Daar gaat Loones niet op in.

De oplossing is het volksberoep: een tweederdemeerderheid in het parlement die de rechterlijke macht overrulet. Het voorstel van Loones geeft nog meer macht aan de particratie. Voorbeelden zien we genoeg: het Amerika van Trump, de macht van Poetin, Orban, Erdogan, de ayatollah’s in Iran, de taliban in Afghanistan. Willen we dat? Laten we alstublieft de wetgevende macht herwaarderen zodat we we betere wetten krijgen die minder interpretatie toelaten omdat ze duidelijk zijn. Goede wetten maken goede vrienden.

Eddie Gijbels, Kessel-Lo

Raad der wijzen

Wat doe je als je ene kind niet wil dat je voor euthanasie kiest, en je andere kind wel? Die vraag kwam aan bod in de rubriek Raad der wijzen (Filosoof Jean Paul Van Bendegem over de kwestie: ‘Mijn dochters willen niet dat ik voor euthanasie kies, mijn zoon heeft wel begrip. Ik vrees voor een vete tussen de kinderen’, DM 25/2).

Filosoof Jean Paul Van Bendegem stelt in zijn reactie op de anonieme lezersvraag: “Als buitenstaander is het sowieso moeilijk om je te mengen in deze kwestie. Je zou zoveel in overweging moeten nemen: familiegeschiedenis, onderlinge verhoudingen, onbenoemde dynamieken... Je kan het zijn kinderen moeilijk kwalijk nemen dat ze emotioneel reageren. Het tegendeel, onverschilligheid, zou pas erg zijn.”

Dit triggert mij. Enerzijds lees ik nergens ‘een oplossing’ voor de vraag van de lezer, anderzijds lees ik ook nergens de verschillende opties die er zijn om een dergelijk conflict op te lossen. Er wordt enkel verwezen naar het juridische, namelijk: “In theorie is het antwoord vrij eenvoudig. Bij een euthanasieaanvraag hoeft de familie niet gehoord te worden. Het laatste woord ligt bij de patiënt zelf. Dat is wat de wet voorschrijft.”

Daarnaast (naast het juridische) zijn er nog tal van andere zaken die spelen én die eveneens belicht dienen te worden. Zo is bemiddeling bij conflicten in de laatste levensfase mogelijk. Het kan gaan om conflicten uit het verleden die opnieuw opborrelen, of om conflicten over erfenissen, de organisatie van de uitvaart, de verdeling van de zorg voor de zorgbehoevende ouders. Maar dus ook om euthanasie.

Als erkend bemiddelaar in familiezaken en lid van ConnFinity, een vzw die zich specifiek richt op conflicten in de laatste levensfase en bij het levenseinde, heb ik al vaak kunnen helpen om zulke schijnbaar onoverbrugbare conflicten bespreekbaar te maken. We willen de dialoog weer op gang brengen en waar mogelijk mensen weer met elkaar verbinden.

Niet voor de lieve vrede, maar wel om in vrede afscheid te kunnen nemen. Is dat niet waar iedereen naar verlangt bij het levenseinde, of wat zelfs iedereen ‘verdient’?

Sofie De Meulenaere, Gent

Verantwoordelijkheidszin

In Griekenland nam de bevoegde/verantwoordelijke minister (van Transport) ontslag kort na de ernstige treinramp aldaar (DM 2/3). In Vlaanderen zou… : een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. ‘Zin voor verantwoordelijkheid’ is een cruciale factor in het al dan niet gerespecteerd worden door de medemens.

Peter Haesaert, Gent