Het nieuwe normaal is een kil dorpje in Gallië waar vroeger alleen Filip Dewinter woonde

Nina en Nafi, Frankrijk en Francken, bier en beer, paars-wit en zwart-wit: 2018 volgens Mark Coenen.

Wat een jaar! Of niet, natuurlijk.

Net zoals radicaal- dan wel ultra- dan wel uiterst rechts salonfähig is geworden (dankzij de bereidwillige Lügenpresse, die via prikkelende interviews het dubieuze wereldbeeld van ces gens-là gretig verspreidt in tempore molto suspecto) was 2018 ook het jaar waarin het narcisme welig tierde.

Hèhè, dat lucht op.

Narcisme wordt gekenmerkt door een ziekelijke obsessie voor de eigen persoonlijkheid, egoïsme, boertige ongemanierdheid, blinde ambitie die recht naar hybris leidt én een totaal gebrek aan inlevingsvermogen. Een karaktertrek die alle andere overschaduwt en het leven bemoeilijkt. Behalve als je aan politiek doet. Daar denkt men dat het een kwaliteit is. Maak de negenproef en u zult zien dat voor de politiek 2018 het jaar van de narcisten was. Het nieuwe normaal is een kil dorpje in Gallië waar vroeger alleen Filip Dewinter woonde.

Door de opwarming der geesten is ongeveer de hele Antwerpse agglomeratie onder aanvoering van de grote agitator alvast naar daar verhuisd.

In het grote circus der emocratie zijn de politici geen acrobaten meer maar contorsionisten, aangevoerd door een messenwerper. Voor wie het klimaat geen probleem is, maar een knopje om de airco in de gecapitonneerde dienstwagen mee te bedienen.

Men bracht zijn met belastinggeld betaalde tijd door met demagogische simplificaties, schofterig campagne voeren, loos activisme en debatten over symbolen, uitmondend in het syndroom van Marrakech: een neurotische afwijking waarbij je achter de feiten aanloopt omdat je de feiten jarenlang hebt genegeerd.

Zuigtwitteraar

Er kan een rechte lijn getrokken worden die vertrekt bij Trump en de nieuwe Braziliaanse president Bolsonaro, en via Oostenrijk-Hongarije in onze eigen achtertuin is beland: post-truth politics, gebaseerd op de beproefde propagandatechnieken uit ’40-’45.

Ten bewijze daarvan de val van de regering- Michel, uitgelokt door een incident over een niet-bindend pact dat al lang goedgekeurd was. Een blamage voor de pompeuze zuigtwitteraar uit Lubbeek. De mosterd-na-de-maaltijdval van een regering dankzij een vijgen-na-Pasen-politicus die niet goed opgelet had omdat hij zijn mobieltje belangrijker vindt dan zijn job. En die zijn protest vervolgens baseert op wetten die hij zelf heeft goedgekeurd.

De ironiemeter bereikte in 2018 zonder moeite de stratosfeer. Weg met ons!

De tweede regering Michel verschilde negen dagen lang in niets van de eerste: ook daar zat N-VA in de oppositie.

Maar als het goed is, zeggen we het ook: de Fornuis-coalitie in Antwerpen is een grote verwezenlijking. Een gearrangeerd en bij voorbaat overspelig huwelijk, een programma van 599 actiepunten, te verwezenlijken in zes jaar, en in plaats van propere lucht vuile manieren: dat wordt nog lachen. Naar verluidt is er het langst onderhandeld over de vraag wie er tijdens de vergaderingen naast Liesbeth Homans mag gaan zitten: Meeuws of De Wever. Uiteindelijk werd er beslist met een spelletje blad-steen-schaar.

De verliezer kreeg de stoel naast Annick De Ridder. Die weet sinds ze havenschepen is ook perfect wanneer de cocaïneboten aanmeren in het Delwaidedok, dus de sfeer op de feestjes van het Schoon Verdiep – die al zo flirterig was – kan binnenkort helemaal niet meer stuk.

Het dure nieuwe servies van madame Macron en de brandstofprijzen zorgden voor volksopstanden in Frankrijk. La gauche kérosène. De gele hesjes: hadden die nu op school eens echt hun best gedaan, dan zouden ze nu in een firmawagen rijden en geen last hebben van de dieselprijzen, bromde conservatief Frankrijk unisono.

Het voorstel van Brigitte om heur servies om te ruilen voor een plastic versie, viel dan weer slecht bij milieuactivisten. “Zo kan een mens ook nooit iets goed doen”, snikte ze, uit solidariteit gekleed in een kek geel hesje van Chanel.

Akkefietje

Nina en Nafi, het goud van de Red Lions, de dribbels van Hazard, de wonderlijke goal van Chadli tegen Japan, de heropstanding van Stig Broeckx: het was een heerlijk sportjaar. Behalve voor Marc Coucke, die voor de stervende zwaan FC Anderlecht vijf keer zoveel neertelde als Bart Verhaeghe ooit uitgaf voor Club Brugge. En toen moest de ontslagvergoeding van Vanhaezebrouck nog berekend worden: na een jaar sukkelen en klagen en zeuren en sneren en blazen drie keer zo hoog als die van Jo Vandeurzen na 30 jaar politieke inzet.

Ook dat akkefietje bij KV Mechelen, met die zogenaamde matchvervalsingen en die korting op een Volkswagen Kever voor die scheidsrechter: daar horen we nooit meer iets over. Mogi Bayat heeft elke speurder een met Swarovski-diamanten bezette Rolex-doos gegeven en de zaak wordt daardoor ongetwijfeld geseponeerd. Activistische klassenjustitie, ik moet daar geen tekening bij maken.

De Rode Duivels kregen na hun bronzen medaille in het najaar vijf goals op hun telloor van die confederale kaasvreters uit Zwitserland. De teloorgang van het nationale elftal is hiermee wel ingezet, volgens de brulboeien langs de zijlijn. De gouden generatie is van bladgoud.

Heilige Karl

Dat liet Karl Vannieuwkerke niet aan zijn hart komen: hij presenteerde in 2018 ongeveer elk programma van Sporza en Play Sports. Je kon je kont niet keren of Karl had wel een fijnzinnige witz of een analyse klaar. Hoe die man met zo’n werkethos nog tijd had om een kind te maken, is een raadsel. Ook voor een herdenking van WO I of de slotshow van De Warmste Week draait hij zijn geoefende hand niet om. Vanaf 2019 gaat hij op zondag ook de radiomis concelebreren, om de dalende luistercijfers van Radio 1 wat op te krikken.

De ploeg van het jaar waren die Thaise voetballertjes, die in een donkere grot het begrip ‘op afzondering gaan’ een nieuwe dimensie gaven. Menige eersteklasseploeg zou daar beter een voorbeeld aan nemen.

En Leo Messi stond niet eens in de top vijf van de beste spelers van 2018. Dat is ongeveer te vergelijken met het feit dat Jasper Steverlinck niet genomineerd is voor de MIA’s. Niels Destadsbader, de alomtegenwoordige spring-in-’t-veld, kreeg zeven nominaties. Eentje voor zijn haar, eentje voor zijn humor, de rest voor zijn oeuvre.

Post-truth, ook in de muziek. Ik geef het maar mee.

Bear market

Voorts stopte Keith Richards van de Rolling Stones met drinken. Als u een oorzaak zoekt voor de ineenstorting van het aandeel AB InBev en de daaropvolgende bear market in Amerika: slechts één adres.

Ook bleek dat de enige vernieuwing van de Amerikaanse rap erin bestond dat de artiesten grossieren in afgrijselijke gezichtstatoeages, die zo hard opvallen dat hun ordinaire muziek er niet meer toe doet.

Ze was de koningin van de soul, de matrone van de rhythm-and-blues, de flamboyantste grootmoeder aller tijden: Aretha Franklin wisselde dit jaar het bijzonder tijdelijke voor het zeer eeuwige. Op haar begrafenis, die drie dagen duurde, veranderde deze aimabele brulboei in haar kist nog vijf keer van outfit. Praise the Lord! Beyoncé rolde de hele tijd Bart De Wever-gewijs met heur ogen over zulkdanig vakmanschap.

Hét tv-moment van het jaar was de passage van Bob Dylan in The Tonight Show, waar de oude bard samen met presentator Jimmy Fallon naar een circusvoorstelling zat te kijken. Er werd geen woord gewisseld. Na twee minuten stond Bob op en verdween. Of hoe je ook zonder te spreken veelzeggend kunt zijn. Coda.

Te veel ernst

Voor een passende conclusie over 2018 en vorige en volgende jaren geef ik graag het woord aan Urbanus, die in Humo onlangs woorden sprak die mij uit het hart gesneden zijn. En ik hoop van u hetzelfde.

“Jaren geleden zat ik in een talkshow op VTM. Kamagurka zat naast me. De eerste vraag van de avond was: ‘Hoever mag men gaan met humor?’ Kama kwam met een geniale repliek, die in deze tijden zo mogelijk nog relevanter klinkt dan toen: ‘Dat is de stomste vraag die er bestaat. Een veel interessantere vraag is: hoever mag men gaan met ernst? Alle onheil en miserie op de wereld komen voort uit een overvloed aan ernst. Niet uit een overvloed aan humor.’”

Ik wens u voor 2019 een minimum aan ernst en een overvloed aan humor.

En meer narcissen dan narcisten.