Het moet zijn dat Bart De Pauw en Theo Francken hetzelfde pr-bureau hebben

Mark Coenen is columnist.

“Er landete unverletzt mit dem Fallschirm, während die führerlose Maschine in einen Wald stürzte.” Waar dat internet allemaal goed voor is: daardoor weet ik dat de eerste man die ooit gered werd door een schietstoel Helmut Schenck was. Begin januari 1942 katapulteerde hij zichzelf uit zijn neerstortende Heinkel. Hij bleef ongedeerd.

79 jaar later boort de burgemeester van Lubbeek zichzelf met succes de grond in omdat hij de hendel van de schietstoel niet vindt om zijn führerlose Maschine mit dem Fallschirm te verlaten. Terwijl er niets mis is met toegeven dat je een fout hebt gemaakt. Zelfs als het een monumentale is.

Delegeren zonder controleren is abdiceren, placht een vroegere baas van mij wel eens te peroreren. Hij had gelijk. Dat bewijst de zaak-Kucam, waar alle stoplichten – en het waren er vele – staalhard, rücksichtslos en met veel dedain genegeerd werden.

Blijkbaar kan dat op dat niveau, waar discretionaire bevoegdheid ontsnapt aan elke parlementaire controle. De duistere krochten van de schemerzone waarin de vriendjespolitiek gedijt. Wie ooit een handboek wil schrijven over antipolitiek kan hier niet meer rond. Specialisten en tegenstanders spuwen al een paar dagen vuur. Terecht.

De partij die, blijkbaar alleen in woorden, tegen opengrenzenbeleid is, heeft de kraan helemaal opengezet. Wel alleen voor eigen volk, zonder controle achteraf en pas na betaling van smeergeld aan een partijlid. Opengrenzenmaffia krijgt zo toch een heel andere betekenis.

Ook valt hier weer de stalinistische partijsolidariteit met de veelgeplaagde staatssecretaris op, die door zijn eigen volk gerold is waar hij bij stond: de mantel der liefde voor partijleden is bij de N-VA van beton, maar dreigt een doodskleed te worden bij de volgende verkiezingen.

Het goudhaantje werd een kip aan het spit. De Marrakech-bonus: de vlucht vooruit, recht de ravijn in.

Het meest cynische, zegt Liesbet Stevens in Humo over de zaak-Bart De Pauw, is het omwisselen van dader en slachtoffer. Het moet zijn dat beide heren hetzelfde pr-bureau hebben, want in de zaak-Kucam gebruikt de bevoegde en verantwoordelijke staatssecretaris dezelfde truc.

Hij wist het niet. Echt niet. Hij was een slachtoffer. Maar hij blijft wel achter zijn beleid staan. De gewiekste combinatie van beide zorgt al een paar dagen voor vonken in mijn brein: het is het een of het ander, toch? Gezwind laat iedereen zich weer een oor aannaaien. Ik sta weer verbaasd en perplex van het gemak waarmee dat gebeurt.

Staatssecretaris Sammy Mahdi postte gisteren op Twitter: “Migratiewetboek, the beginning. Historisch moment.” Dat wetboek maken was zeven jaar geleden al de belangrijkste taak van de vorige staatssecretaris. Vraag u twee keer af of hij daarin geslaagd is. Of nee: één keer is genoeg.