Het lastigste om weg te doen is de poppenwagen, ook al heeft hij nog maar drie wielen

Bart Eeckhout is journalist en oud-hoofdredacteur bij De Morgen en papa van John John (12) en Missy (8).

De eerste ochtend van je nieuwe, vergaderluwe job vindt je lief een goed moment om naar het containerpark te gaan. Terwijl je collega’s zich het hoofd breken over de ideetjes van Wouter Beke en de stilstand aan het Oekraïense front, sleur jij zakken vol rommel de kelder uit en de wagen in. Een kapotte broodrooster moet eraan geloven, en eindelijk wordt afscheid genomen van slierten kabels van allang vergeten modems.

Vooral oud speelgoed verdwijnt in de kofferbak voor een laatste reis naar de eeuwige afvalbergen. “Deze toch niet”, zucht je, terwijl je geliefde drie bordkartonnen platen aansleept waarmee je dochter haar eigen schooltje speelde. “Mocht van Missy”, klinkt het antwoord vastberaden. En toch. De sinterklaasochtend waarop ze liefdevol de grote borden uitpakte, lijkt nog maar van gisteren geleden. De platen met schoolprenten, opgesteld als een grote paravent, gingen sindsdien bij de huiskamer horen. Nu niet meer.

In de gang staat het houten Ikea-kinderkeukentje te wachten op een tweede leven bij een nieuwe eigenaar. Meer is al niet nodig om je hart te breken. Hoe vaak heb je, eerst met John John, dan met Missy, niet restaurantje gespeeld rond die keuken? Om een of andere reden was jij altijd de koning die incognito op bezoek kwam, waarna de hele kinderkeukenbrigade in actie schoot. Spaghetti of een hamburger met groenten en thee toe, meer keuze bood het menu niet, koning of geen koning. En dat telkens weer, want dat vinden spelende ­kinderen het leukste: de zekerheid die ­herhaling biedt.

Nog meer kapot speelgerei gaat voor de bijl. Een miniflipperkast die altijd al een irritant lawaai had gemaakt, een autogarage waarvan cruciale onderdelen zoek zijn, de resten van een compleet stuk­gespeelde paarse microfoon­standaard. Alles van plastic is weerbarstig. Het is geen bijster originele ouderlijke raad die je hiermee wil geven, maar toch: wees zuinig met plastic speelgoed. De rommel is het plezier vaak niet waard.

Het lastigste om weg te doen is de poppenwagen, ook al heeft hij nog maar drie wielen. Missy is nooit een ­poppenmeisje geweest, wat op zich een aardige ­prestatie van jullie is. Nooit heeft ze een Barbie aangeraakt. De ­kinderwagen deed enkel dienst als ze ‘mama’ wou spelen. Maar het meisje dat achter de poppenwagen liep, opzichtig bellend met haar neptelefoon en met een grote handtas om de arm vol gehamsterde spullen waar jullie al een eeuwigheid naar op zoek zijn, is nu een meisje geworden dat dansfilmpjes wil opnemen en wil gaan skaten.

Het is alsof je symbolisch afscheid neemt van de kindertijd, zegt haar moeder, die dezelfde verlatingsangst voelt als de poppenwagen onherroepelijk in de ­containerbak verdwijnt. Uit de koffer komt nog een ­plastic minigiraf gerold. Je raapt hem snel op en neemt hem mee naar huis. Niet alles gaat voorbij.