Tweemaal daags geef ik mijn zoon, net zeven maanden, de borst. Niet dat ik nog veel melk produceer - ik denk dat ik vooral valium aanmaak; hij valt snel in slaap - maar ik ben gehecht aan het ritueel.

Die momenten waarop hij het nauwst aan mijn hart ligt, voel ik mij het meest moeder. Meer dan bij het groentepapjes prakken, luiers vervangen, badjes maken. Doorheen de jaren zal er zoveel tussen ons in komen te liggen: wasmanden, ballen, fietsjes, schoolrapporten, liefjes, treinreizen, en vooral heel veel woorden. Maar nu kan ik nog in stilte zogen. Borsten als lege tekstballonnen. Het klinkt paradoxaal, maar zonder taal krijg ik nog alles gezegd. Misschien is die stilzwijgende verbinding tussen moeder en kind wel het bindmiddel dat de bol aarde samenhoudt.

Dit weekend wordt mijn moeder zeventig. Er zal taart worden gegeten, er zullen cadeautjes zijn, er zal luid worden gezongen. En ik hoop dat ze in het feestgedruis de ballonnen ziet, lichter dan lucht, vol van wat ik niet krijg gezegd.