Het is tijd om te luisteren naar mensen die onze wereld groter maken, niet kleiner

Julie Cafmeyer is columnist voor De Morgen.

Het interview met Saïd Boumazoughe in de krant van afgelopen weekend gaf mij levenslust. Zijn visie op de werkelijkheid, op deze crisis, geeft mij hoop en inspiratie. Terwijl ik in het centrum van Antwerpen woon, zegt hij dat een beetje verder, op het Kiel, 150 mensen aanschuiven aan de voedselbedeling. Terwijl ik hier in België ben geboren, vertelt hij hoe het is om op te groeien met een migratieachtergrond. Terwijl ik geen god meer heb, geen rituelen, geen geloof, vertelt hij over de islam. Voorzichtig, hij zegt: “Ik wil geen ambassadeur zijn van de islam, maar ik weet wel dat we nog veel bruggen moeten bouwen.” Boumazoughe dekt zich al in op voorhand, hij weet hoe er op diversiteit, op al wat anders is, gereageerd kan worden.

Voor mij gaat deze crisis niet over wat sommige politieke leiders mij willen doen geloven. Ze gaat niet over lelijke slides van een powerpointpresentatie. Ze gaat niet over wie voor wie moet betalen, over wie politiek ‘scoort’, over de Vlamingen versus de Walen. Het gaat over een besef dat we de ander kunnen ontmoeten in een crisissituatie. Als een kans om samen na te denken, te mediteren, te filosoferen – desnoods: bidden. Hoe we elkaar kunnen aanmoedigen, hoe we kunnen omgaan met angst, met verandering, met eenzaamheid, met verlies en met gemis. En hoe we elkaar daarin kunnen steunen. Het is tijd om te luisteren naar mensen die onze wereld groter maken, niet kleiner.

Saïd spreekt over zijn oma, een aïssawiyya, een soefistische verhalenverteller. “Ze heeft tattoos in haar gezicht en is nogal spiritueel, een medicijnvrouw.” Als ze verhalen vertelt, slaat ze op een trommel. Wat zijn haar verhalen? Welk ritme stuwt haar verhalen voort? Hoe zien haar tattoos eruit? Welke werking hebben haar medicijnen? Dat wil ik graag te weten komen.

Daarom, luister naar diegenen die een nieuwe toekomst verbeelden. Luister naar diegenen die licht schijnen op iemands verhalen die we nooit hoorden. Luister naar diegenen die nieuwe woorden uitspreken die we nooit begrepen. Zij zullen je voeden met levenslust in plaats van angst, dat is de kans! Luister naar een verbindende taal, naar vertrouwen in diversiteit. Marc Van Ranst wordt door Saïd aangehaald omdat hij over de ramadan zei ‘dat het een belangrijke periode is voor een groot deel van onze mensen’. Niet ‘die mensen’, maar ‘onze mensen’.

Daar is inderdaad alles mee gezegd. Het gaat om ‘onze mensen’ en daar hoort iedereen bij. Dankuwel, Saïd Boumazoughe, en dankuwel, Marc Van Ranst. En nu ik toch bezig ben, dankuwel Sophie Wilmès, om het nooit over uw politieke ego te laten gaan maar over de crisis, om gewoon sorry te zeggen als er iets fout loopt, om te verbinden.