Het is niet omdat er geen kind geknuffeld kan worden, dat je geen moeder bent

Cathy Galle is journalist.

Zondag is het Moederdag, toch voor wie niet in Antwerpen woont. Die dag hoort een dag te zijn van liefde en warmte. Van kleine of iets grotere voetjes die komen aangelopen voor een dikke knuffel en vaak ook een, al dan niet zelfgemaakt, cadeautje. We doen er soms wat lacherig over als we weer eens een zelf geknutselde wc-rolhouder of versierde spiegel krijgen. Toch trek je als mama op zo’n dag je kinderen nog wat steviger tegen je aan.

Andere vrouwen voelen dan net een grote leegte. Omdat er geen kind (meer) is dat een knuffel of spiegeltje komt geven. Voor hen is Moederdag de ultieme confrontatie met de realiteit. En die is keihard.

Afgelopen week gingen we op zoek naar vrouwen die hierover wilden getuigen. Die zoektocht zou moeilijk worden, dachten we. Getuigenissen vinden is vaak geen sinecure. Zeker als het over pijnlijke of erg gevoelige thema’s gaat. Je ergste pijn vertellen aan een voor jou wildvreemde journalist is verre van evident.

Maar tientallen mails stroomden binnen, van vrouwen die maar wat graag hun verhaal wilden doen. Vrouwen die een kindje verloren tijdens de zwangerschap of bij de bevalling, of vrouwen die er eentje verloren na een ziekte of ongeval. Sommigen onder hen hadden nog andere kinderen, anderen bleven na het verlies ongewild kinderloos. Bij de mails zaten soms mooie, erg pakkende foto’s van kleintjes die het niet gehaald hadden. Die komen zelfs bij een ervaren journalist heel hard binnen.

Erkenning

Op de vraag waarom ze zo graag hun verhaal wilden doen in de krant, kwam telkens hetzelfde antwoord: “Omdat het mijn kind erkenning geeft.” Wat meteen een groot pijnpunt blootlegt. Mama’s die een kind verloren, hebben heel vaak het gevoel dat hun kind voor de buitenwereld niet ‘telt’. Een kind dat er niet meer is, dat de buitenwereld in het geval van ‘sterrenkindjes’ ook niet gezien heeft, dat bestaat volgens onze maatschappij blijkbaar niet echt.

Natuurlijk zijn we al wel een stuk op de goeie weg. De tijd dat je na een miskraam de raad kreeg om je er snel over te zetten en het nog eens te proberen of na een overlijden te horen kreeg “dat je toch nog twee andere kinderen hebt”, is gelukkig voorbij. En organisaties als Boven De Wolken, die prachtige foto’s maken van sterrenkindjes, doen schitterend werk. Ook andere vzw’s staan klaar om ouders van een overleden kind op te vangen en op alle vlakken te steunen.

Maar toch is er duidelijk nog werk aan de winkel. Dat blijkt uit de getuigenissen die we verzamelden. Wie een kind verliest, wil vaak niets liever dan over dat kind praten. Zo blijft het aanwezig, bijna tastbaar. Alleen weten velen onder ons vaak niet wat gezegd als we geconfronteerd worden met zoveel leed. En dus zwijgen we. Je vindt even de woorden niet. Wat die ouders net het gevoel geeft dat niemand nog aan hun kind denkt.

Net op dagen als Moederdag is het het uitgelezen moment om met die mama’s te praten over hun kindje dat ze, om welke reden dan ook, niet kunnen knuffelen. Het is niet omdat er geen kind geknuffeld kan worden, dat er geen sprake is van een moeder. Want ook die moeders én hun kinderen tellen.