Het is fout om de gouden medaille van Nina Derwael te claimen als een unieke Vlaamse overwinning

Skin

Op maandag 2 augustus publiceerde deze krant een interview met Koen De Bouw en Wim Delvoye naar aanleiding van de release van de film The Man Who Sold His Skin. Het verhaal is best bijzonder te noemen. Kunstenaar tatoeëert een kunstwerk op een man zijn rug, man wordt verkocht aan een kunstgalerij om er te worden tentoongesteld.

Bij het lezen van het interview kreeg ik gaandeweg een déjà vu: ooit heb ik een soortgelijk verhaal gelezen. Het was in de Tales of the Unexpected, een verhalenbundel van de hand van Roald Dahl. In het verhaal Skin krijgt een man eveneens een kunstwerk op zijn rug getatoeëerd, en hij loopt er de volgende 30 jaar van zijn leven onopvallend mee rond. Maar dan krijgt een en ander toch nog een onverwachte afloop.

Wat mij verbaast, is dat in het interview totaal niet aan dit verhaal gerefereerd wordt. Of moeten we de uitspraak van Wim Delvoye dat hij zichzelf als een soort Willy Wonka ziet als een mysterieuze hint beschouwen?

Herman Jacobs, Essen

Misbruik onze olympische deelnemers niet voor uw Vlaams sprookje

Zowel Jan Jambon als Ben Weyts (beiden N-VA) claimen op sociale media met toeters en bellen de gouden medaille van Nina Derwael als een unieke Vlaamse overwinning. Stop daarmee. Nina en alle andere deelnemers aan de spelen in Tokio vertegenwoordigen ons land België. Het zijn Vlamingen, Brusselaars en Walen die omwille van hun uitzonderlijke sportieve kwaliteiten en talenten de eer hebben aan de wereld de sterkte van ons sportniveau te mogen tonen. Dat niveau is er, uiteraard, gekomen door talent, oefening en beheersing, maar ook door een hechte samenwerking tussen mensen van de verschillende gewesten en taalgroepen zonder onderscheid. Nu doen alsof de gouden medaille van Nina een Vlaamse overwinning is, is een foute inschatting en een aanfluiting voor alle Belgische deelnemers aan de spelen. Fierheid is er om het Belgische goud van Nina Derwael, om het Belgische zilver van Wout van Aert en het Belgische brons van Matthias Casse.

Het is bedenkelijk en beschamend dat het Vlaamse splitsingssprookje hier wordt gebruikt door een minister-president en een minister van Sport om bepaalde welbekende politieke doelen te benadrukken.

Martin Boudry, Oostnieuwkerke

Woon-zorgcentra

Ik las in uw krant (DM 3/8) met de nodige aandacht het artikel over de leegstand in onze woon-zorgcentra (in Vlaanderen zijn 8,75 procent van de bedden leeg). Ik wil daar, mede op basis van vroegere ervaringen als gezondheidsmedewerker, enkele zaken aan toevoegen.

Heel wat ouderen zijn valider dan men doorgaans denkt. Hun zelfredzaamheid afnemen is ook voor hun zelfbeeld meestal zeer nefast. Het gevoel van eenzaamheid kan door het ontnemen van hun keuzevrijheid ook toenemen.

Mantelzorgers blijven nodig, onder andere vanwege de innige vertrouwensband met de hulpvrager. Dat vertrouwde gezicht, die attentievolle hand(en), dat warme-tijd-maken-voor-die-andere. Meteen wordt ook het kostenplaatje voor de samenleving flink gedrukt. Sommige deskundigen zullen zich wellicht alweer vragen stellen over de professionaliteit van deze ingoede harten. Ik ben ervan overtuigd dat – zeker bij de basiszorgen – hun intrinsieke motivatie dé motor is van competent, klantgericht handelen.

Kleinschaligheid leidt tot meer huiselijkheid, menselijke warmte en zo veel meer. Heeft een oudere persoon die naar de herfst van zijn leven toe gaat immers ook hier geen recht op? Dit met een ‘neen’ beantwoorden, zou alvast getuigen van een staalharde visie op gezondheid en welzijn.

Joost Rotty, Mechelen