Het heeft gesneeuwd, en aan het keukenraam verandert een 48-jarige vader in een 6-jarig kind

Opmerkelijk fluks en dartel kom je uit het bed gesprongen. Je kust je geliefde wakker, terwijl je ‘All I Want for Christmas Is You’ zingt – zij ­verward, jij blij – want het is niet omdat we al een flink eind in februari zijn opgeschoten dat het toch niet nog de ‘most wonderful time of the year’ kan zijn.

Vol verwachting open je de gordijnen, maar hier stoot je Sound of Music-gevoel op de wereldse realiteit van een gesloten rolluik. Niet getreurd, beneden wacht je een nieuwe kans. En jawel, terwijl het luik piepend en ­krakend terugwijkt, opent de wereld zich voor je, zoals je hem verhoopt had. Wit.

Het heeft gesneeuwd, en aan het keukenraam ­verandert een 48-jarige vader in een 6-jarig kind.

“Het heeft gesneeuwd”, roep je de kinderen, die al klaarwakker op de bank liggen, blijmoedig tegemoet. Ze zijn ook blij. Dat merk je aan de lichte, kortstondige ­glimlach die om hun lippen speelt. Daarna verstrakt hun gelaat weer in de richting van het computerscherm, want het is niet omdat vader enthousiast door het huis botst dat er geen Roblox dient gespeeld te worden. Die sneeuw ligt er straks vast ook nog wel.

Het is niet helemaal duidelijk waarom sneeuw je zo vrolijk maakt, bedenk je, terwijl je alvast de slee uit de kelder gaat halen. Op ski’s heb je nog nooit gestaan, en de ambitie om daar ooit verandering in te brengen is uiterst beperkt. Maar vorig jaar nog reden jullie in ­gezinsverband op de enige sneeuwdag van het jaar ­helemaal tot in de Hoge Venen. Toen zelfs in Botrange het volume te bescheiden bleek, trokken ­jullie door naar de hoogste weide van het land, om daar, als enige gezin in de hele buurt, met de slee naar beneden te glijden. Een uurtje dolle pret, maximum. Dan krijgt John John het koud en Missy honger. Iedereen naar huis, jij blij.

Het werpt je blijkbaar terug naar je ­kinderjaren, maar je herinnert je die tijd niet meteen als een met overvloedige sneeuwval. Dat sneeuw zo bijzonder is, vormt juist de aantrekkingskracht, lees je in de krant. De realiteit valt wat tegen. Het is koud en de kapotgevroren sneeuw wil niet plakken. Van een sneeuwman is geen sprake, weten je sneeuwsceptische kinderen algauw te melden, en zelfs sneeuwballen gooien is voor de ­volhouders.

Je laat het niet aan je hart komen. De volgende dag sta je vroeger dan verwacht aan de schoolpoort. Met slee. Samen met je kroost sjok je over de witte trottoirs naar het park. Een uurtje dolle pret, maximum. Dan krijgt John John het koud, Missy honger... en moet jij je reppen naar de volgende videovergadering.

“Was dat het waard?”, vraag je je af, terwijl je in een ontplofte keuken de aardappelschillen van het aanrecht veegt, en op twee schermen tegelijk de voortgang van de krant volgt. Je grijnst, Mariah Carey in het hoofd. Ja, dat was het waard.