MeningenJeroen Olyslaegers
Het gebeurt dat de stad blind en doofstom lijkt. Maar nu weerklinken er begroetingen van ver
Jeroen Olyslaegers is columnist.
Gij wordt een ‘ik’ die door de stad wandelt en zichzelf niet meer gadeslaat, maar tegen wordt gehouden door verhalen, door mensen die willen vertellen hoe ze zich voelen. Het gebeurt dat de stad blind en doofstom lijkt. Maar nu weerklinken er begroetingen van ver en wordt er samen stilgestaan rond wat de een denkt of heeft meegemaakt. Zo is er een maat op een fiets die zomaar begint over moed, schoonheid en troost. Pakkend om hem daarna weg te zien fietsen. Een andere roept ‘Jeroen!’ Hij vertelt dat hij op stap was geweest met ex-collega’s en samen met hen besefte hoe rot ze zich hebben gevoeld op hun kantoor en daar te lang stoer zijn gebleven over de vernedering. Hij zegt dat hij er niet meer cool over kan zijn, want nu pas doet het verdomme zeer. Een ander vertelt u over wenen, dat hij dat bewust doet te midden van alle horecastress, omdat het zo’n weldaad blijkt. Achteraf wordt ge weer een ‘gij’ die nadenkt over wat al die verhalen met u doen. Ze maken van u een ‘wij’, zo weet ge meteen.
