Het eerste wat die kinderen kunnen, is scrollen

Mark Coenen is columnist.

Omdat mijn kleindochter komt logeren stop ik op weg om haar te gaan halen bij een Grappige Winkelketen om een speelgoedje te kopen. Zo weet zij na een paar keer dat op bezoek gaan bij die rare man met zijn bril ook een goede kant heeft: ze krijgt er iets voor in ruil. Die Pavlov was de domste nog niet.

Een voorschot op de erfenis, zo zie ik dat. Dat hebben die koters immers snel genoeg door. Tenminste: daar reken ik op. Het is een soort van opvoeden moet u maar denken. Conditioneren: hoe zouden ze het anders leren? Met zo’n papschijter valt immers nog niet te onderhandelen, leer mij wat na vier kinderen.

Gelukkig weet ik in het tot de nok met plastic en poppen gevulde pand perfect wat ik hebben wil: een telefoon. Geen echte, die is pas voor als ze twee wordt. Nee het is een plastieken replica met veel lichtjes en een irritante stem die zegt dat er mail is en om de haverklap ‘Hallo’ krijt, waar J eerst van schrikt maar dat duurt niet lang.

Haar interesse voor het in een allerlaagst loonland gemaakte speelgerief ook niet, want mevrouw laat zich niet in de luren leggen en weet na vijf minuten perfect dat ze met een kluit in het riet is gestuurd. Gelukkig ziet ze mijn laptop liggen, waarop ze vaardig alle knoppen tegelijk induwt, wat een raar effect heeft: soms gaat het toestel op zwart, soms komt er een liedje uit, soms begint een fragment van Alles kan beter.

Na zeventien foutmeldingen die automatisch naar Cupertino gaan en daar door de hele staf van Apple in paniek ontleed zullen worden, overhandig ik haar ten einde raad mijn smartwatch met lichtjes en als dat na drie minuten niet meer helpt, in godsnaam maar mijn gsm. Ze knort van contentement. Het is een echte, dat ziet J met haar jeugdige kennersblik en ze begint enthousiast te scrollen.

Het eerste wat die kinderen kunnen, na rechtop zitten en een keel opzetten als hun middagprak te warm is, is scrollen. Het is een teken van de tijd. De volgende dag blijkt dat ik op wonderlijke wijze bij bol.com driehonderd liter aftershave heb gekocht, maar gelukkig mag je dat allemaal terugsturen tegenwoordig.

Soms kijkt ze ook wel al eens naar TikTak, had mijn dochter gezegd en ook dat moest ze mij geen twee keer zeggen. We kijken op pedagogisch verantwoorde wijze naar Ketnet tot ik er op slinkse wijze in slaag om Say Yes to the Dress op te zetten. J kijkt gefascineerd naar die malle dames in witte jurken op TLC. “Niet toevallig dat ze dat goed vindt,” zegt mijn dochter achteraf, “ik ben ook grote fan.”

Opvoeden is kinderspel.