Het begint iets te betekenen, dat gedoe met die lettertjes

Frederik De Backer is columnist.

Het is 23.19 uur en de trein naar Sint-Niklaas glijdt bij me vandaan. De kou nestelt zich in de schouderbladen waarop mijn dikke romp rust tegen het glas langs spoor 1. Links van me praat een vrouw met iemand die er niet is, rechts houdt een bruine jongen van een jaar of twintig een puppy in zijn armen. Bolle rug, de nek zo ver mogelijk naar voren gebogen, het hoofd gehangen, alsof hij in slaap is gevallen en slechts overeind wordt gehouden door een touwtje aan het plafond. Ik tuit de lippen en kijk mijn adem na terwijl hij over het perron zweeft.

Op een van de zuilen kleeft een sticker met daarop een mannengezicht en vier woorden waarvan ‘lapdance’ er een is.

Binnen achttien minuten komt de trein die me naar Gent voert aan, maar in gedachten ben ik nog in de Kavka. Twee uur geleden kreeg iemand er een prijs in de handen geduwd en om een of andere reden heb ik daarbij aanwezig mogen zijn. Het was een televisieprijs en ik was naar Antwerpen gekomen in de veronderstelling dat ik mijn bakkes vol ging krijgen van enkele mensen uit die wereld, omdat ik weleens wat onaardigs schrijf over de bagger die ze per kubieke kilometer afscheiden en waarin ik me ambtshalve genoodzaakt zie het hoofd te begraven. Drie scheldpartijen had ik voorzien, misschien vier.

In plaats daarvan werd ik warm onthaald, zag ik er een scenarist terug met wie ik enkele jaren geleden had samengewerkt aan iets wat uiteindelijk niets zou blijken, en waren de hapjes voortreffelijk. Ik praatte er met allerlei belangrijke mensen die bovendien wisten wie ik was.

En nu zit ik hier op de quai, me afvragend of ze niet vooral goed konden doen alsof ze wisten wie ik was.

De vrouw ziet eruit alsof ze stinkt en ik moet denken aan eerder deze week, aan het krantenwinkeltje in het station van Gent, waar een trut achter een toog schaamteloos luid haar beklag deed over hoe de sukkelaar tegenover haar, een klant, een mens, uren in de wind stonk, en ik hoop dat ze later die dag is verongelukt.

Sinds de zomer, sinds het schrijven, is mijn leven zoveel leuker geworden. Mijn dagen hebben zoveel meer zin gekregen, voor mij dan. Het is nog slechts een kwestie van tijd voor alles verkruimelt, maar voorlopig zit ik hier, op het perron aan spoor 1, met Mr. Gwyn in mijn jaszak, kortstondig gelukkig. Zaterdagavond stond ik bij een spoor in Aalst, na een soortgelijke avond georganiseerd door het Louis Paul Boongenootschap, dat me evenzeer bleek te kennen, ook al gelukkig. Het begint iets te betekenen, dat gedoe met die lettertjes. Weinig, maar iets. Voor mij dan.

Op mijn gsm staat een mail die ik nog moet beantwoorden. Van een psychologe, voor een kennismakingsgesprek. Maar die is voor morgen. Misschien.