Groene economie of de kost van steeds meer evacuaties, reparaties en rampenfondsen? Ik weet het wel

Valerie Trouet is klimaatwetenschapper aan de Universiteit van Arizona (VS) en auteur van Wat bomen ons vertellen.

In het oosten van het land viel op donderdag meer dan een tiende van de jaarlijkse neerslag. In één etmaal. Rivieren traden ver buiten hun oevers, huizen liepen onder water, het treinverkeer werd verlamd, auto’s werden meegesleurd en het leger kwam op de been om hele dorpen te evacueren. De E314 niet ver van waar ik opgroeide, werd afgezet wegens wateroverlast. Op momenten als deze wou ik toch dat mijn huidige bed iets minder ver weg stond, dat ik dit vernietigende noodweer niet van zo ver, met zes uur tijdverschil en lede ogen, moest volgen.

Dat dit soort hevige regenval een gevolg kan zijn van de klimaatopwarming, en dus van onze CO2-uitstoot, weten we al lang. Al meer dan 150 jaar, om precies te zijn. In 1856 ontdekte Eunice Newton Foote als eerste vrouwelijke klimatoloog dat de atmosfeer opwarmt naarmate ze meer CO2 bevat, het principe van het broeikasgaseffect. In diezelfde periode bepaalde Rudolf Clausius dat de atmosfeer 7 procent meer water kan bevatten voor elke graad Celsius die ze opwarmt. Meer CO2 leidt dus tot een warmere atmosfeer die meer water kan bevatten en meer neerslag kan teweegbrengen.

We weten dus wat ons te doen staat om te vermijden dat zulke regenextremen in de toekomst nog frequenter en nog intensiever worden: onze CO2-uitstoot verminderen. Gelukkig heeft Ursula von der Leyen net deze week het EU-pakket aan maatregelen voorgelegd dat tot een vermindering van 55 procent CO2-uitstoot tegen 2035 moet leiden. Het is een ambitieus plan, het zijn drastische maatregelen.

Zoals wel vaker het geval is wanneer vrouwen ambitie tonen, stoot von der Leyen al bij voorbaat op verzet. Haar plan, dat onder andere een CO₂-prijs, hogere prijzen voor fossiele brandstoffen en 3 miljard nieuwe bomen omvat, wordt een ‘clusterbom’ genoemd. Alsof er ook gematigdere manieren bestaan, minder vergaande, om aan 55 procent vermindering in minder dan 9 jaar te geraken. Alsof wat zoethouders zoals nieuwe fietspaden en de elektrificatie van onze salariswagenvloot ook wel voldoende zou kunnen zijn. Niet dus.

Steeds meer Europeanen (een paar luide twitteraars daargelaten) vinden dat het hoog tijd is voor strengere klimaatmaatregelen, maar velen deinzen terug eenmaal ze het prijskaartje ervan zien. Laten we nog wat wachten, denken ze dan, tot de solden, wanneer de maatregelen wat goedkoper worden. Alleen, voor klimaatmaatregelen komen er geen solden. Integendeel.

Hoe langer we wachten, hoe moeilijker en hoe duurder het klimaatprobleem en zijn oplossingen worden. En aan alle weersextremen die zich ondertussen opstapelen, hangt natuurlijk ook een prijskaartje. Een groene economie versus de kost van steeds meer evacuaties, reparaties en rampenfondsen? Ik denk dat ik het wel weet.