‘Grease’ bezorgde mij de soundtrack die de rest van mijn meisjesleven zou bepalen

Ik wist vrij zeker dat ik op een Amerikaanse boerderij zou gaan wonen, vlak bij mijn momma en poppa. Leunend met één hand op een hek zou ik peinzend sigarettenrook uitblazen, naar mijn paarden in de wei turen. ‘It’s good to touch the green green grass of home.’ Mijn eerste album, cassette moet ik eigenlijk zeggen, was King of the Road. Ik was acht jaar en hield intens van countrymuziek, van het tevreden cowboyachtige gevoel dat erbij hoorde.

Een jaar later besefte ik dat mijn plattelandsgeluk bedreigd werd: ik had de Russen over het hoofd gezien. Mijn tweede grijsgedraaide album was James Bond. The Greatest Hits. Ik was negen jaar en begreep dat ik een assistente moest vinden met de naam Miss Moneypenny.

Martelen en opgeilen

Toen Olivia Newton-John (1948-2022) mijn leven binnenkwam, veranderde alles. Het beslissende album woei als een zwoele zomerdroom mijn tiende levensjaar binnen. Grease bezorgde mij de soundtrack die de rest van mijn meisjesleven zou bepalen. Eerst moest ik een man met een kuif ontmoeten, liefst op een strand. Ik zou hand in hand met hem langs de golven rennen. Daarna moest ik weer naar school met mijn clubje vriendinnen in roze jassen. Bij de onvermijdelijke volgende ontmoeting zou ik terughoudend op seks reageren. Dat ging hij niet leuk vinden: ‘You hurt me real bad baby.’ Dan zou ik een liefdesbrief schrijven en in mijn nachtjapon bij een vijver met deze brief in het water waden. Daarna naar de kermis. Metamorfose! Showtime! Ik zou in mijn zwarte strakke leren broek een sigaret voor zijn neus uitdraaien met de punt van mijn hoge hak. Beetje martelen en opgeilen. ‘Tell me about it, stud’, dat was mijn tekst.

Vanaf de eerste klank voelde ik meteen diepe verwantschap met Olivia. Als ze gaat zingen, hoor je namelijk dat ze een heel toegewijd persoon is. Ze heeft de stem van een engeltje, van suikerzachte pure liefde. Ondanks afwijzingen blijft ze haar liefde hardnekkig volhouden. Het is pure devotie wat daar stroomt. Zo ziet ze er ook uit. Ze is blond. Ze houdt haar hoofd een tikje schuin en haar mond staat altijd een beetje open zodat er een zuchtje of een lief klankje kan ontsnappen. Ze draagt altijd iets wits. Het kan een fris broekpak zijn, een zijden nachtponnetje. Er komt wit licht uit haar hoofd. Oh, Olivia!

Good girl gone bad

Mijn buurmeisje was tegen Olivia. Die fleurde op van Betty Rizzo, die in Grease een parodie op Olivia doet: ‘Won’t go to bed until I’m legally wed.’ Ik ben ook een tijdje kwaad geweest op Olivia, omdat Olivia zo’n verdomde perfecte good bad girl is: ze is niet een good girl gone bad, maar ze is een bad girl die good girl blijft. Dat is niet eenvoudig! Heb je eenmaal de uiterlijke metamorfose tot bad girl gemaakt, dan moet je tegelijk zo blijven kijken dat iedereen begrijpt dat je niet een echte bad girl bent.

Popjournaliste Lisa Carver legt in het artikel Why I Want to Rape Olivia Newton-John (Because I’m a Troubled Young Lady) erg goed uit hoe fucked up jonge meisjes van Grease raken. Olivia is het symbool van eeuwige liefde. Eeuwige liefde spreekt ongelooflijk aan, maar moet je wantrouwen. “Olivia kan geduldig wachten, en dan toch nog de deur wagenwijd opengooien, luister maar naar ‘Sam’: ‘You know where I am and the door is open wide – come on inside.’ Deze ambivalente gevoelens maken dat trutten zoals ik gemeen willen zijn tegen prachtige meisjes als Olivia”, zegt Carver. Gewoon omdat ze té perfect is.

Sloerie

Na Grease ben ik Olivia blijven volgen. Olivia zag ik weleens met andere vrouwen optreden. Dat gaat dus eigenlijk niet, hè. Ze hield samen met ABBA (grijsgedraaid 4) een jamsessie. Agnetha Fältskog en Olivia Newton-John samen, dat was alsof je dubbel zag. Twee keer blonde slachtoffer-engelperfectie. Ook zag ik haar met Mariah Carey. Mariah heeft een strak wit topje aan – en je denkt wow! wow! wow! – totdat ineens Olivia opkomt in dat ultieme witte broekpak. Oh, Olivia! Geen spatje ouder, het hele podium baadt in het licht. Mariah verbleekt tot een nepperd, een sloerie die zo van de straat lijkt geplukt.

Toen ik veertien was, leerde ik een jongen van dichterbij kennen. ‘No, Danny, I can’t’ – spookte door mijn hoofd. Hij vond mijn platencollectie niet cool en ging ze ‘op niveau’ brengen. Oliva d’r uit, The Doors (grijsgedraaid 5), David Bowie (grijsgedraaid 6) en Stevie Wonder (grijsgedraaid 7) d’r in.

De tijd was gekomen om uit mijn blonde droom te stappen, om muzikaal ontmaagd te worden. Ik wilde wel, ik wilde niet. Het was alsof ik Olivia bedroog. Olivia, die diep in haar hart, net als ik, het meeste van country hield, die zo haar muziekcarrière was begonnen.

Oh, Olivia. Take me home.