Gevaccineerden moeten nu een zekere mate van solidariteit tonen, vooral met andere gevaccineerden

Stavros Kelepouris is journalist.

De vierde golf. Drie woorden die volstaan om een aanzienlijke groep mensen de gordijnen in te jagen. Niet uit onrust over de pandemie, maar omdat ze die niet meer willen horen. Omdat het welletjes is geweest met dat virus. Omdat ze al lang gevaccineerd zijn. Omdat ze Erika Vlieghe en Geert Molenberghs liefst snel en voorgoed naar een afgelegen eiland zien vertrekken. Omdat ze echt dat verdraaide mondmasker niet meer gaan dragen.

Voor hen hebben we toch een beetje slecht nieuws: deze pandemie is niet voorbij - ook niet in België, ook niet in Vlaanderen. De ogen afwenden verandert niets aan die realiteit. Het risico om besmet te raken neemt erg snel toe, want het virus verspreidt zich opnieuw als een lopend vuurtje door de samenleving. Voor de meeste gevaccineerden is dat geen erg groot probleem. Zij zijn in erg hoge mate beschermd tegen zware ziekte en ziekenhuisopname.

Door de hoge vaccinatiegraad kan het virus vandaag veel minder slachtoffers maken dan een jaar terug. De kans is daardoor erg klein geworden dat de ziekenhuizen acuut overbelast raken (al kan het in Brussel wel nog flink stormen). De samenleving abrupt stilleggen zal niet meer nodig zijn.

Toch is het moment gekomen dat gevaccineerden een zekere mate van solidariteit moeten tonen. Niet zozeer met niet-gevaccineerden - zij kiezen er zelf voor om risico te lopen, tegen alle wetenschappelijke inzichten in - maar wel met andere gevaccineerden. Want niet iedereen is goed beschermd.

Vele krantenkolommen zijn al gevuld met de vaststelling dat de vaccins niet perfect werken, en een klein percentage mensen toch nog zwaar ziek zal worden. Maar veel minder aandacht is er geweest voor een groep mensen die ondanks het vaccin niet de nodige immuniteit kan opbouwen. Kankerpatiënten bijvoorbeeld. Mensen die een transplantatie moeten ondergaan. Mensen met auto-immuunziekten.

Om uiteenlopende redenen werkt het afweersysteem van die patiënten niet of minder goed, waardoor ze ook na vaccinatie vaak niet de nodige verdediging tegen SARS-CoV-2 opbouwen. Voor hen is het coronavirus nog steeds een grote gesel. De crux is: hoe meer besmettingen in de samenleving, hoe verder het virus verspreid wordt, des te groter de kans dat het ook bij deze patiënten terechtkomt. En een lichaam aan de chemotherapie heeft al genoeg te verduren zonder dat Covid-19 er bovenop komt.

SARS-CoV-2 zal nooit helemaal weg zijn, dus een nulrisico bestaat niet. Maar er is goede hoop dat we binnen afzienbare tijd potente antivirale middelen hebben. Tot dan zou een mondmasker in de supermarkt echt niet te veel gevraagd mogen zijn als we daarmee een hoop leed kunnen voorkomen bij mensen die gewoon weer gezond willen zijn.