Geen vier kapotte knieën zouden Herman Van Molle van een voetbalveld houden

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Bij het nieuws van de transfer van de Campus cup, zeg maar de Intelligente Europa Cup voor Vlaamse studenten van Canvas naar Eén, flitste op wonderlijke wijze deze vraag door mijn hoofd: hoe zou het nog zijn met Herman Van Molle?

Gevallen onder de guillotine van het nieuwe netmanagement van Canvas een generatie geleden, definitief afgevoerd naar Zweden naar een plek zonder gsm-bereik waar hij dagelijks boomstronken kan tackelen want dat doet Herman graag.

Nooit heb ik een maniakaler professional gekend dan Herman: zijn voorbereiding van de presentatie van De Canvascrack leek op een trainingskamp voor paracommando’s.

Wij gingen elk jaar op kosten van de belastingbetaler eten: dat schrijft het protocol voor, dat stipuleert dat tv-gezichten daar recht op hebben, naast hun royale vergoeding om voor hun werk op het scherm te verschijnen.

Eén keer heb ik een hele avond op hem zitten wachten: verkeerd afgesproken, wat niet moeilijk was, want Herman was moeilijk te bereiken en de afspraak had zovele tussenstations gehad dat hij de draad kwijt was geraakt. En het adres van het restaurant.

Tussen de gewijde stiltes door, want hij is geen praatbarak en ik al helemaal niet, leerde ik de week daarna dat hij, van wie ik dacht dat hij alleen maar de Encyclopaedia Britannica uit het hoofd leerde in zijn vrije tijd, een hartstochtelijk voetballiefhebber was.

Na het uitstekende voorgerecht – ongetwijfeld iets met truffels of iets anders aards, overgoten met een cola van een goed jaar – meldde de minzame quizmaster dat hij alles had geleerd van die sport.

Discipline, toewijding, vriendschap, respect voor de tegenstander, tactiek, fysieke conditie: Herman gloeide als hij het mij, licht docerend en immer monkelend, uitlegde.

Dat hij in Zweden naar verluidt een voetbalveld aanlegde om op zijn oude dag nog zijn zelf uitgevonden bejaardenversie van de sport, wandelvoetbal geheten, te kunnen spelen, verbaasde mij niet.

Geen vier kapotte knieën zouden hem van een voetbalveld houden.

Een kluizenaar op shoes.

De grote liefde voor het voetbalspelletje is een van de vele mysteries van het leven: overal waar mensen over een bal beschikken wordt het gespeeld.

‘Ik werd verliefd op voetbal zoals ik later verliefd werd op vrouwen: plots, onverklaarbaar, kritiekloos, zonder te denken aan de pijn die dat later zou meebrengen’, schrijft Nick Hornby, na Jan Mulder de beste schrijver over het spelletje.

Ondanks alle heisa en hypocrisie en Super Leagues blijven mensen bij hun liefde.

Je weet dat je bedonderd wordt door geldhaaien en gauwdieven, maar zo gauw Messi er weer eentje op onnavolgbare wijze in de kruising schiet, zitten we als beate gelovigen weer in de kerk van het grote geld.

Behalve Herman Van Molle: die wandelt over zijn voetbalveld en ziet dat het groen is.