Geen groter cliché dan de Marokkaanse man als moederskindje

Ik ben nog steeds niet bekomen van afgelopen zaterdag. Wat was dat allemaal! Die kopbalgoal net voor rust van En-Nesyri brengt heel Afrika, de hele Arabische wereld en alle Europese grootsteden in vervoering. In de tweede helft happen de Atlasleeuwen naar adem en trotseren ze hun krampen. Ze worden gedragen door gebeden en gezangen van Marokkanen over heel de wereld. Wij kijken hoe de krijgers op veld geschiedenis schrijven en Afrika nu echt laat meedoen aan het wereldkampioenschap grootste-bijzaak-van-de-wereld.

Keeper Bono ranselt op het einde nog een balletje vanonder de lat met een kattensprong, die me doet denken aan die van Courtois tegen Brazilië in 2018. Net zoals de euforie achteraf. “Dag moeder, dag moeder!”, zou wijlen Rik De Saedeleer roepen.

Tweemaal met de ogen knipperen en Marokko staat in de halve finales van het WK. De halve wereld staat als één man achter de jongens die over de hele wereld zijn uitgezwermd, geboren en getogen. Pleintjesvoetballers van arme migrantenouders. Het zijn jongens die je buurjongen kunnen zijn.

Hakim Ziyech, de koele kikker van de buurt, die nonchalant met een tandenstoker in zijn mond het stadion binnenwandelt, schijnbaar niet onder de indruk. Of Yassine Bono, het uiterlijk van een knappe Disney-prins met de schattige en ondeugende glimlach. Sofiane Boufal die voor de ogen van heel de wereld de historische overwinning viert met een dansje met zijn moeder. Vieren met moederlief, Achraf Hakimi en coach Walid Regragui deden het hem voor.

Geen wulpse, schaars geklede WAGs met grote boezems die dit toernooi kleuren. Wel schattige moeders van het Marokkaanse elftal die op een voetstuk geplaatst worden door hun zonen.

Geen groter cliché dan de Marokkaanse man als moederskindje.

Het is coach Regragui die bij de voetbalbond aandrong om de familie van de Marokkaanse selectie te laten overvliegen en een all-inverblijf aan te bieden in hetzelfde hotel als de nationale ploeg. Toen hij zelf nog elk weekend de veters van zijn voetbalschoenen knoopte, heeft zijn moeder amper de kans gehad om hem aan het werk te zien. Nu zit ze elke mirakelwedstrijd in de tribune en loopt de coach na elke wedstrijd recht naar haar toe om haar hoofd te zoenen.

De Marokkaanse moeder is bijna heilig in de islamitische cultuur. Verschillende profetische overleveringen benadrukken het belang van de moeder en haar status, die ver boven die van de vader uitstijgt. En andersom: jongens kunnen bijna nooit iets misdoen in de ogen van de moeder. Ze vertroetelen hun zonen en beschermen ze dikwijls tegen strenge vaders voor wie de harde aanpak vaak niet hard genoeg is. Marokkaanse jongens vrezen hun vader, maar zijn vooral bang om hun moeder teleur te stellen.

Het zijn clichés, geen ernstige sociologische en wetenschappelijk onderbouwde feiten, maar als ik de inzet van de jongens zie op het veld, kan dit enkel komen van de bovennatuurlijke krachten van moeders over heel de wereld, die in de spelers hun eigen zonen zien.

Ik ga niet kunnen slapen tot woensdag. Dag moeder, dag moeder!