Geef zwakke weggebruikers eerst even prioritair vrije baan, voor de auto’s en vrachtwagens door mogen rijden

Stavros Kelepouris is journalist bij De Morgen.

Het is tragisch, het is onvoorstelbaar, het is de ergste nachtmerrie van iedereen die zijn kinderen graag ziet. Twee Antwerpse ouders kregen dinsdagochtend het bericht dat hun kinderen – een meisje van negen jaar en haar zusje van anderhalf – niet meer thuis zouden komen. Vertrokken met de step en even verderop gegrepen door een vrachtwagen. Ziedaar de weerzinwekkende banaliteit waartegen twee mensenlevens veel te vroeg crashen.

Hoe kan zoiets gebeuren? De eerste vaststellingen geven geen definitief antwoord. Het was een verkeerssituatie zoals iedereen ze al talloze keren heeft meegemaakt. Het zebrapad krijgt groen licht, de autobaan ook. Chauffeur en zwakke weggebruiker vertrekken tegelijk, alleen moet de vrachtwagen het fietspad kruisen.

Roekeloosheid? Een chauffeur die niet uitkeek? Het kan. Maar de pijnlijke waarheid is dat een seconde onoplettendheid – zoals iedereen dat wel eens tegenkomt – volstaat voor drama’s waar doden bij vallen, families voor het leven getekend zijn, en een bestuurder die het schuldgevoel nooit meer echt te boven komt. Ook schrijver dezes sloeg de paniek al eens om het hart omdat hij ternauwernood kon remmen voor een fietser waar hij voor had moeten uitkijken. Mensen maken fouten.

Wat in Antwerpen gebeurde, is het verhaal van zoveel plekken in ons land. Het is telkens weer zo verdomd tragisch omdat het zo godgeklaagd onnodig is. De oplossingen zijn al sinds jaar en dag gekend. Wie ze niet kent, heeft genoeg aan één telefoontje met een mobiliteitsexpert. Er is geen ijzeren wet die zegt dat het licht tegelijk op groen moet springen voor fietsers, voetgangers en automobilisten in dezelfde rijrichting. Die seconde onoplettendheid, zelfs het je-m’en-foutisme van een drieste chauffeur die zijn spiegel weigert te gebruiken, kan perfect voorkomen worden zonder miljardeninvesteringen. Geef zwakke weggebruikers eerst even prioritair vrije baan, voor de auto’s en vrachtwagens door mogen rijden.

Ja, verkeerslichten aanpassen kost wat: enkele tientallen seconden vertraging voor de wagens. Ja, het verkeer in de stad zal op sommige momenten (nog) wat meer opstroppen. Laten we dit afspreken: wie die ‘kost’ te hoog vindt, mag dat eerst gaan uitleggen aan de ouders die hun kinderen missen.

Voor de plek van het ongeval in Antwerpen bleek die oplossing volgens bevoegd schepen Koen Kennis niet toereikend. Maar wie de drukke stadsomgeving kent, op een boogscheut van de gebouwen van deze krant, weet dat daarmee de kous niet af is. Twee ogen in je kop zijn niet genoeg om van achter het stuur alles in de gaten te houden. Fietsers worden in smalle straten tussen auto’s gedwongen, en moeten her en der uitkijken dat hun banden niet in de tramsporen geklemd raken. Het zijn situaties die overal te lande te vinden zijn, en overal wachten op een voorspelbaar ongeluk. Op zulke plekken zou het een vanzelfsprekendheid moeten zijn dat fietsers en voetgangers extra beschermd worden.