Excuus als mijn Instagram een ander verhaal vertelt

Aya Sabi is auteur van Half leven. Haar column verschijnt tweewekelijks.

“Ik ben al veel te vaak op mijn bek gegaan”, zeg ik tegen de journaliste die tegenover me zit. Haar wenkbrauwen schieten omhoog. “Oh ja?”, zegt ze. “Geef eens een voorbeeld dan.” Haar stem klinkt uitdagend. Het lijkt alsof we elkaar net een handdruk hebben gegeven over een weddenschap. Zij verliest deze wedstrijd natuurlijk. Ik geef meteen drie voorbeelden. “Je lijkt iemand die alles onder controle heeft, die nooit op haar bek gaat”, zegt ze. Schijn bedriegt.

Volgens de Amerikaanse psycholoog Satya Doyle Byock zitten de meeste jongeren op een spectrum tussen betekenistypes en stabiliteitstypes. De laatsten hebben alle maatschappelijke verwachtingen van het volwassen leven behaald: een leuke job, een vaste relatie en een eigen huis. Daar scoor ik anderhalf op drie: ik heb een heel leuke job en mijn eigen plekje, maar dat plekje huur ik. Als ik de zelftest uitvoer die de psycholoog ontworpen heeft, kom ik uit in het midden van het spectrum: de letters “You’re an Integrated Type!” verlichten mijn computerscherm. Ik blijk iemand te zijn die zowel stabiliteit als betekenis naar waarde schat.

Een week geleden ontmoette ik een meisje dat me volgde op Instagram. Ze zei dat ze mijn stories ‘entertainend’ vond. Ik had net per ongeluk sprinkhanencrackers gegeten en dat gedeeld. Een beetje leedvermaak was menselijk. Daarna zei ze dat ik m’n leven zo op orde had. Ik was in de war; heb jij wel gezien hoe ik per ongeluk sprinkhanen heb gegeten afgelopen week, dacht ik. Maar ik begreep de verwarring ook.

Ik gebruik instagram om mijn werk te promoten. Ik deel mijn verwezenlijkingen. Ik deel de lezersreacties op mijn romandebuut Half leven dat deze week verschijnt. Ik geef interviews en doe fotoshoots alsof ik het zelf al allemaal weet. Maar dat is Instagram, en hoewel ik in het bouwen van mijn persona op sociale media zo authentiek mogelijk ben, zijn er altijd de dingen die men niet ziet. Want wat is het alternatief? De momenten van wrede pijn, van verscheurende twijfel, van koude onverschilligheid ook online zetten? Alle momenten van een mensenleven publiceren, wat blijft er dan over voor mezelf?

Steeds meer jongeren kampen met een quarterlifecrisis. In een artikel in deze krant lees ik waarom: minder snel settelen waardoor we langer een periode van vrijheid hebben, met de vrijheid komt het ontelbare aantal keuzes, en met de keuzes komt de stress. Ondertussen zijn er ook de verwachtingen, want er moet zo veel en er is zo weinig tijd, de pandemie heeft ons leven vertraagd en nu zijn we de inhaalbeweging aan het doen en de aarde warmt op, dus hoelang hebben we nog? Paniek, paniek, paniek! Je wil een eigen leven hebben, succesvol zijn in je sociale relaties, in je carrière, betekenisvol zijn, en ondertussen probeer je jezelf mentaal en fysiek gezond te houden.

Dan zijn er ook nog de virtuele posts waarbij het lijkt alsof we ons leven zo op orde hebben, terwijl we maar gewoon met z’n allen wat aanmodderen en ons op het einde van de dag wassen om de volgende dag opnieuw aan te modderen. Ik ook, en excuus als mijn Instagram je een ander verhaal vertelt.