Er was eens een man met een burn-out

Maud Vanhauwaert is columnist.

Er was eens een man met een burn-out. Hij kreunde recht van zijn bureaustoel en strompelde naar zijn werkgever. “Neem maar wat rust”, zei zij, “ik neem het wel van je over.”

Niet veel later had ook zij een burn-out. Ze klopte aan bij een therapeut, maar hij deed niet open, want hij kampte op dat moment zelf met een burn-out en was op weg naar de praktijk van een collega-therapeut. Helaas zou de therapeut daar zelf ook voor een gesloten deur staan, want zijn collega was eveneens geveld door een burn-out en was op weg naar een derde therapeut.

U begint in dit verhaal wellicht al een zekere herhaling, misschien zelfs enige sleur, te ontwaren. Iedereen in de stad wilde leunen tegen iemand die wilde leunen tegen iemand en zo vielen de mensen als een rits dominosteentjes op elkaar.

De honderdnegenenvijftigste therapeut sleepte zich door de straten, op zoek naar ander werk. Ergens stond een deur open. Hij zag een lege bureaustoel.