Er is veel te veel kwaliteit. Ook in Vlaanderen. Jambon heeft groot gelijk dat hij daar op bespaart

Mark Coenen is columnist.

Aan de verse lading groeven op het door overmatig drankgebruik geschonden gelaat van menig journalist in News City merk je: het is tijd voor jaaroverzichten. Dat is dubbel hard werken, namelijk, want die bijlagen schrijven zichzelf niet.

Gelukkig kan een deel van het werk uitbesteed worden: op basis van de smaak van interessant Vlaanderen kan het jaar ook samengevat worden in een lijst.

Toen ik mijn lijstje van de beste platen van dit jaar doorstuurde naar HUMO, zei de wakkere muziekman ter plaatse een beetje verbouwereerd: daar staan vier platen in van 2018.

Dat bleek te kloppen. Ik leef in het verleden, zoveel is duidelijk. Of ik ben traag van aannemen. Of ik kan niet tellen.

(“Allemaal juist en ge zijt bovendien zo doof als een pot ook”, roepen mijn geliefde huisgenoten vanuit hun luie zetel. Ouder worden betekent – zeker in mijn geval – ook: schamper uitgelachen door uw naasten.)

Ook radiofonisch is het tijd voor optellen en aftrekken in zeer genoeglijke marathonprogramma’s. De melomanen mochten eerst: twee dagen aan een stuk zwijmelde Vlaanderen afgelopen weekend mee op de tonen van de Klara top 100.

O mocht het elk weekend Klara top 100 zijn, de wereld zou zoveel mooier kleuren.

De volgorde van de lijst heeft alleen belang voor de presentatoren: dat het Miserere van Allegri, dat perfect kleurt bij de vallende avond, van 18 naar 7 is gestegen, is een weetje dat ik niet moet weten. Als het maar gespeeld wordt.

In de studio, te zien via de alom aanwezige webcam, eet men een wafel. Gebakken door een trouwe luisteraar, ongetwijfeld, want het budget van het net is al op sinds 1 september, zoals wij weten.

Er staan wat luisteraars de presentatoren op de vingers te kijken. Zij kijken geïnteresseerd maar gelaten: vingerverf zien drogen is spannender.

Radio is het best te savoureren met de ogen dicht. Alleen moet je daarmee oppassen als je achter het stuur van je auto zit. Hoe graag ik het vroeger ook deed: zo’n lijstje is een steeds grotere opgave. Wat is het beste boek dat ik gelezen heb – buiten het mijne, natuurlijk? Welke film? Tentoonstelling? Het zorgt voor piekeren en nachtenlang woelen (“Het zal nog niet zijn en daardoor kan ik ook niet slapen, zeker niet als ge gedronken hebt want dan snurkt ge het Amazonewoud plat”, klinkt het weer liefhebbend uit dezelfde luie zetel.)

Erbarme mich.

Het was voor mijn part een prachtig cultuurjaar, gesubsidieerd of niet. Maar wie de hoogste eer verdient: dat wil nog weleens schuiven. Bon Iver of Stef Kamiel? Lam of Mak? Grote Verwachtingen of Hannelore Bedert? After Life van Ricky Gervais? Ik geraak er niet uit. Ik zet ze dan maar alfabetisch: het laffe compromis van iemand die niet kan kiezen.

Er is veel te veel kwaliteit. Ook in Vlaanderen. Jambon heeft groot gelijk dat hij daar op bespaart.