Er doen nauwelijks mensen met kleur mee aan ‘Friends’ en over homo’s wordt alleen ­lacherig gedaan

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Omdat ze bij HBO hun stiel kennen, is de campagne om a nationwide buzz te creëren al een hele tijd bezig: ­volgende donderdag valt het ­openbare leven in Amerika nog eens stil want dan staat de reünie van Friends geprogrammeerd. Tenminste: dat verwacht men.

De laatste aflevering van de reeks werd, met talloze dozen Kleenex in de aanslag, door 50 miljoen Amerikanen bekeken. En daarna 50 miljoen keer herbekeken door mij.

Daarmee kwam de reeks wel lang niet in de buurt van de laatste aflevering van M.A.S.H., die in 1983 meer dan het dubbele aantal kijkers had, maar toch: kloeke cijfers.

De echte grote jongens steken daar nog een flink stuk bovenuit: het zijn allemaal sportprogramma’s.

De finale van het WK 2018 tussen Frankrijk en Kroatië werd door 1,2 miljard mensen bekeken. Allemaal ­tegelijk in spanning voor die blauwe lichtbak: het is nauwelijks voor te ­stellen.

Na het laatste fluitsignaal daalt de waarde van zo’n match wel razendsnel: eens gezien, genoeg gezien, ­buiten wat onvergetelijke goals (die counter van de Belgen tegen Japan!) en heel uitzonderlijk een volledige match (België-Rusland, Mexico 1986).

Terwijl zo’n sitcom miljardmiljoen keer opnieuw en opnieuw en ­opnieuw te bekijken valt, zonder dat het je één seconde verveelt.

Sport gaat over de adrenaline van het moment, een aflevering van Friends over de glimlach bij de herhaling.

Sportprogramma’s gaan over verstand op nul en gáán, sitcoms over verstand op nul en gaan liggen.

Tv als antidepressivum.

Goeie passe-partout voor als je na een halfuur surfen nóg niets hebt ­gevonden in die veel te grote vergaarbakken van de streamingdiensten.

Friends gaat over vriendschap die alles overstijgt en oplost.

De titelsong van The Rembrandts vat het samen: ‘I’ll be there for you’. ­Altijd. Overal.

Er is zelden een vader of moeder te zien en als ze een rol spelen zijn het karikaturen.

Alles draait om de zes hoofdfiguren die wonderbaarlijk goed gecast zijn en gediend worden door virtuoze scripts. Dat ze allemaal mooi en middenklasse zijn en in prachtige vintage appartementen wonen terwijl ze geen werk hebben, is deel van de droom.

Er doen nauwelijks mensen met kleur mee en over homo’s wordt alleen ­lacherig gedaan: dat was in die tijd niemand een Doornaert in het oog, nu valt het op.

Het maakt er het lachen niet minder om.

De reünie kan alleen maar tegenvallen, denk ik als ik de slappe trailer zie, zeker voor de fans die voor de ­zekerheid al een nieuwe voorraad zakdoekjes hadden gekocht.

Ik zie veel botox en veel te witte ­tanden en interviews in plaats van een echte nieuwe aflevering. Maar misschien is dat het slimste en het beste: niets overtreft onze ­herinneringen aan hun glorietijd.

Dit is The one for the money.

Het zal mij wat.

Morgen begin ik gewoon opnieuw aan seizoen één.