En toen, beste Marc Coucke, had ik een totaal gek, geflipt, out-of-the-box idee

Geachte heer Coucke, beste Marc,

Met grote belangstelling, een stukje verwondering en een hoofd vol vragen volg ik uw aanpak als eigenaar en leider van het grote icoon van het Belgische voetbal: RSC Anderlecht.

U moet weten, ik ben nogal fan van uw actie-gerichte leidersstijl. Als er iets mis gaat in een bedrijf of organisatie, als de resultaten uit blijven, als de koers niet klopt, dan moet je als manager, als verantwoordelijke van de zaak, de boel durven omgooien. En dat je daarbij dan fouten erkent, moeilijke beslissingen op menselijk vlak neemt, of je verlies durft te erkennen en afschrijven: opnieuw, dat getuigt van leiderschap.

De laatste episode in het hoofdstuk van uw paars-witte club, deed me wel een beetje de wenkbrauwen fronsen. U bracht immers “een pak nieuw toptalent aan boord”, zoals dat dan heet. Niet in de kleedkamer, maar in de bestuurskamer.

Een nieuwe CEO zowaar. De 53-jarige blanke man Karel Van Eetvelt. Welbespraakt, mooi CV als lobbyist van Unizo en later de bankensector. Maar ook Patrick Lefevere, de 65-jarige blanke man, manager van een wielerploeg en daarnaast Phillipe Close, de 48-jarige burgemeester van Brussel, ook man, ook blank: twee nieuwe gezichten in uw raad van bestuur.

Toen deed ik voor mezelf even de oefening: met wie omringt Marc Coucke, zelf 54 jaar, man, blank, zich eigenlijk in zijn raad van bestuur van Anderlecht? Want goeie leiders hebben een goed klankbord nodig, een groepje kritische raadgevers, die als knappe koppen bijeen soms de leider kunnen helpen?

Wel, er is Johan Beirlandt, 71 jaar, van het mannelijke geslacht, blank en grote baas van bouwgigant Besix. Er is Etienne Davignon, jawel, een man, blank zowaar zelfs 87 jaar, een minister van Staat. Verder nog de 63-jarige CEO Jo Van Biesbroek, man, en blank, die straks wel verdwijnt. En dan Michael Schenk, een mannelijke medewerker van u van 37 jaar, blank, en Matthijs Keersblick, met z’n 33 jaar de absolute junior, een marketingmanager.

En toen, beste Marc, had ik een totaal gek, geflipt, out-of-the-box idee. Want als het slecht gaat, moet je eens iets anders, iets nieuws, proberen. Dus hier gaat ie: een gekleurde, jonge vrouw, een onderneemster, een amateur-scheidsrechter, in uw raad van bestuur!

Ik weet het, het is een radicale gedachte, waarschijnlijk nog niet in u opgekomen want hoewel u een echte durver bent, zijn sommige bruggen echt te ver. Maar ik zou u, in alle bescheidenheid, met mijn persoontje, toch één en ander kunnen bijbrengen dat de samenstelling van uw raad van bestuur een tikje zou kunnen doen overhellen in andere richtingen? Want, met mijn Iraaks-Vlaamse roots breng ik een diverse achtergrond in uw Raad. Iets waar pakweg Vincent Kompany toch ook niet ongelukkig mee zou zijn?

Met mijn hobby als scheidsrechter breng ik de passie voor het spel, maar ook de fairness mee. Over m’n ‘vrouw zijn’ moet ik u eerlijk zeggen: ik word zelf niet zo warm van heetgebakerd feminisme. Maar één vrouw in heel de Raad, dat zou toch mogen? En die gemiddelde leeftijd van het mannenclubje, die zou ik met m’n dertig levensjaren misschien toch ook wat naar beneden kunnen halen?

Tenslotte: ik timmer net als u aan de weg, en ben nu al drie jaar zaakvoerder van m’n eigen vennootschap. Ik weet wel, het is geen miljardenbedrijf, maar besef: in dit land zijn het niet alleen blanke mannen van bepaalde leeftijd die ondernemen, die durven, die lef hebben. Dus komaan: doe een gokje, en laat mij straks mee uw fluisteraar zijn, om van Anderlecht weer nummer één te maken!

Vriendelijke groeten,

Zelfa Madhloum

PS: Mijn fee als bestuurder geef ik graag aan een goed doel, voor het geld hoeft het niet ;-)