‘Eindelijk worden verschillende stemmen in vaccinatiebeleid op een intelligente manier in beeld gebracht’

Nuance

Mijn hart klopte in mijn keel bij het lezen van de dialoog tussen Cathy Calle en Evelyne Coussens (DM 15/1). Eindelijk worden de verschillende stemmen in het vaccinatiebeleid op een intelligente manier in beeld gebracht.

Evelyne Coussens geeft taal aan wat ik al maanden voel en me groot verdriet doet. In het publieke debat over vaccinaties worden de niet-gevaccineerden weggezet als wappies, egoïsten of complotdenkers. Het sneed in mijn hart, ook al ben ik zelf dubbel gevaccineerd. In dit artikel mag de minderheidsstem gehoord worden, zonder straf of oordeel. Wat een opluchting.

Deze twee dames hebben elkaar niet overtuigd, maar tonen dat de twee stemmen naast elkaar mogen bestaan. Dit is het bewustzijn dat ik graag wil zien in onze maatschappij. De harde taal in het debat waarin vaccinweigeraars worden gedemoniseerd draagt bij aan een geradicaliseerde, onverdraagzame samenleving.

De uitsluiting die de regering oplegt en nog wil doortrekken zal het virus niet uit de wereld helpen. Voor mij is dit een variant op: ‘De oogst mislukt dus laten we een heks verbranden’.

De afgelopen twee jaar heb ik me bewust op de achtergrond gehouden. Uit angst om weggezet te worden als complotdenker of egoïst terwijl ik net heel betrokken ben en genuanceerd denk. Dit artikel geeft me moed en hoop. Er is nog ruimte voor de intelligente, verbindende tegenstem.

Dank Evelyne Coussens en Cathy Calle. Ik wens dat bagger op sociale media jullie bespaard blijft en blijf alsjeblief genuanceerd spreken.

Anja Moortgat

Het kind en het badwater

Wanneer ik de argumenten van vaccintwijfelaars lees of aanhoor, moet ik regelmatig aan het spreekwoord ‘het kind met het badwater weggooien’ denken. Je neemt geen vaccin omdat je de coronamaatregelen ethisch niet te verantwoorden vindt (Evelyne Coussens, DM 15/1). Of omdat je het verdienmodel van de grote farmabedrijven schandalig vindt. Of omdat je de ‘klassieke’ (klassen)geneeskunde niet meer vertrouwt, met zijn overconsumptie van medicijnen en zijn gebrek aan holistische patiëntenaanpak. Of omdat je gelezen hebt dat de CRISPR-Cas-methode (met knip- en plakwerk DNA aanpassen) ‘morrelen aan de genen’ is – ‘en doet dat mRNA-vaccin niet net hetzelfde?’

Dat wetenschappers in privé- en overheidssectoren soms topwerk afleveren met schitterende resultaten, wordt dan verdacht gemaakt of genegeerd. Dat ‘vaccinatie’ een van de topprestaties van de mensheid is, wordt mede ‘weggegooid’. Dit soort thema’s zijn complex, maar het leren onderscheid maken (in plaats van alles op één hoop te gooien) lijkt me toch een noodzakelijke basisvaardigheid om tot een genuanceerd gesprek te komen.

Jan De Mets, Gent