✦ColumnDe gebeten hond
Eindelijk, hoorde je overal, die man kent zijn plaats niet en moet zijn manieren houden
Mark Coenen gaat op wandel met de week.
Alle nieuwsprogramma’s om zeven uur, Terzake, De afspraak, elke dag alle kranten, een rondgang op de markt, binnenkort een eigen kledinglijn en gepersonaliseerde kerstbomen: als een moderne heilige is Marc Van Ranst overal en op alle plaatsen.
Zelfs onze eigen krant maakt elke dag reclame voor de viroloog, wiens engelengezicht gebruikt wordt om u aan te zetten tot het downloaden van onze uitstekende en in alle omstandigheden te gebruiken app.
Hoorndol worden sommigen ervan: de man kent zijn plaats niet en ondergraaft met zijn mediageilheid de sérieux van het probleem, en met zijn nuances de kracht van de communicatie.
Hij is een popster. Hij luistert niet.
Toen hij een kunstje kwam doen tijdens de uitreiking op het Gala van de Gouden K van Ketnet was de grens bereikt. Het was vele bruggen te ver: van de ziel van onze kinderen blijf je af.
Politici schoten met scherp.
Eindelijk, hoorde je overal, die man kent zijn plaats niet en moet zijn manieren houden.
Wat Van Ranst zelf in een van zijn eerste interviews, handig als hij is, al voorspeld had, komt uit: de weg naar de top is lang, naar beneden donderen duurt vijf minuten.
Het was weer een prachtig voorbeeld van pot verwijt de ketel en twee maten en gewichten: de beroepsgroep die het in elk medium aanwezig zijn met meninkjes om de eigen achterban te plezieren tot een kunst heeft verheven, klaagt erover dat iemand anders beter is in dat spelletje.
IJdelheid is geen prerogatief van de bourgeoisie, schreef Marx al.
Het begon in 1974, met de eerste gepersonaliseerde campagne voor Leo Tindemans – ‘Met deze man wordt het anders’ – die de politieke marketing op zijn kop zette.
Sindsdien lenen politici zich als slaafse sandwichmannen graag uit voor discutabele mediaoptredens.
In een pinguïnpak televisieprijzen uitreiken: count me in! De skibidi dansen op Ketnet: waar moet ik zijn?
Het gaat niet meer over de actie, maar over de reactie op die actie: de meervoudige echo’s op zo’n flauwe stunt zijn veel belangrijker dan de kritiek erop.
The medium is the message: Marshall McLuhan wist het al in 1964.
Het voorlopige hoogtepunt van de consecratie van het politieke ego is de driedelige reeks die Eén maakte over BDW. Omdat carnaval niet kan plaatsvinden, lachen ze bij de openbare omroep liever met hun eigen nieuwsdienst, die perplex constateert dat de nieuwe wind van het huis wel een heel raar geurtje heeft.
We leren ook iets bij: blijkbaar is de Verlichting ten huize van een verwijzing naar het peertje van 20 watt in de wijnkelder, dat iedereen vergeet uit te doen.
Met opinion chic bedoelde hij trouwens ook gewoon de felle Valerie Van Peel, die vandaag bij de verkiezingen voor ondervoorzitter alweer het onderspit zal delven voor de studentenclub uit Vlaams-Brabant.
Not one of the boys.
