Eindelijk begreep ik de beleidsman De Wever, en ik geef deemoedig toe: ik heb hem verkeerd ingeschat

Ivo Victoria is schrijver van Alles is oké. Hij woont en werkt in Amsterdam. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Plots begreep ik Bart De Wever. Ja, ik stond er zelf ook van te kijken. In een dubbelinterview met de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb in de Volkskrant en Humo legde De Wever uit dat de handgranaten die deze dagen vrolijk door de Antwerpse straten rollen en het opgewekte ratelen der machinegeweren dat met regelmaat het Antwerpse fijnstof opschudt juist het onomstotelijke bewijs vormen dat zijn war on drugs wérkt. De criminelen worden er zenuwachtig van, en daarom gaan ze schieten. Goed bezig!

Ik kende natuurlijk al langer het gedachtegoed van de politicus, maar nu begreep ik eindelijk de beleidsman De Wever, en ik geef deemoedig toe: ik heb hem verkeerd ingeschat.

De dagelijkse chaos op de Antwerpse ring? Dat is juist het bewijs dat er enorm goed gewerkt wordt aan de herinrichting ervan! Het besparen op cultuursubsidies? Geeft juist aan hoeveel vertrouwen zijn bestuur heeft in het talent en de zelfredzaamheid van kunstenaars! Al die kwetsbare verkeersgebruikers die de voorbije jaren aan hun eind kwamen in dode hoeken en op onbegrijpelijke kruispunten? Bewijst dat niet juist hoeveel mensen tegenwoordig de fiets nemen of te voet gaan? Het schofferen van bevolkingsgroepen – of het nu bakfietsmoeders, immigranten of culturo’s betreft – geeft juist aan hoeveel hij om hen geeft, zoals een vader in vroeger, helaas vergane tijden zijn kinderen op tijd en stond een flinke mep verkocht; uit liefde.

Genoeg gelachen. Sedert Nixon voor het eerst de woorden ‘war on drugs’ in de mond nam, in 1971, werd er meer dan 1.000 miljard dollar aan besteed, werden miljoenen mensen opgesloten en vielen er honderdduizenden doden. Flink gewerkt, mannen. Het aanbod aan drugs werd groter, de kwaliteit beter, de prijzen werden lager, het gebruik steeg, het aantal doden door overdoses nam flink toe, het aantal drugsmoorden idem dito, met daarbovenop corruptie en infiltratie van drugskartels in justitie en overheden galore. Kortom: de war on drugs bereikt exact het tegenovergestelde van wat hij beoogt. Niet alleen in Amerika maar overal ter wereld.

Ondertussen bedragen de maatschappelijke kosten van legaal alcohol- en tabaksgebruik een veelvoud van die van drugsgebruik en -criminaliteit. Op individueel niveau zijn enkel heroïne en crack schadelijker voor de gezondheid dan tabak en alcohol. Maar ja, dat is lastig uit te leggen aan een conservatief electoraat dat zijn pintje of sigaret niet wil vergelijken met een lijntje of een joint. Dan werkt nuancevrij rollen met de spierballen een stuk beter.

Moet de drugsproblematiek dan niet aangepakt worden? Zeker wel. Maar met erkenning van de volle complexiteit ervan, dus inclusief het debat over legalisering dat De Wever zo gemakzuchtig verfoeit en mét de onpopulaire maar wetenschappelijk onderbouwde boodschap dat er ook drugs bestaan die niet zo veel kwaad kunnen, to name a few. Dat vergt politieke moed. Simplistische repressie-retoriek zal ons niets brengen. The war on drugs is – naast een niet onaardige rockband – al meer dan 51 jaar een spectaculaire mislukking.