Eigenlijk huil je nooit om de film; je huilt altijd om jezelf

Jana Antonissen is columnist.

Een progressieve esthetica, schokschouderde een vriend, maar met al dat moralisme is Tár eigenlijk conservatief.

Wat de film dan preekte, wilde ik weten.

Niemand ontsnapt aan die ellendige canceldrift, snoof hij sarcastisch, ook vrouwen niet.

Ook Marin Alsop, net als Társ hoofdpersonage een gevierde, lesbische dirigente, was niet gediend. Wordt er eens een film over een dirigente gemaakt, is ze gelijk een seksueel roofdier.

Zelf zag ik vooral een onderkoelde, eenzame vrouw; net als haar omgeving lelijk aangetast door de macht.

In het pluchen zeteltje naast me zat een man die nogal nadrukkelijk ademde. Halverwege de film barstte hij plots in snikken uit.

Eigenlijk huil je nooit om de film; je huilt altijd om jezelf.

Voelde deze man zich ook gecanceld? Hij was tenslotte wit en middelbaar.

Precies daarom wilde de regisseur een vrouwelijke protagonist. Was het een man geweest, wist je meteen wat je moest voelen.

Misschien maakte dat gebrek aan morele houvast mijn vriend ongemakkelijk.