Een zot idee: als een bedrijf als Proximus het goed doet, moeten misschien ook de werkmieren beloond worden

Stavros Kelepouris is journalist.

Vriend en vijand zijn het erover eens: Dominique Leroy, de toekomstige voormalige CEO van Proximus, heeft een uitstekend parcours gereden. Dat was geen sinecure in een telecombedrijf dat onder de vroegere topman Didier Bellens intern hopeloos verdeeld was, en waar de uitdagingen door de snelle digitalisering torenhoog waren. Ook de overheid, die altijd over de schouder stond mee te kijken, maakte haar taak er niet makkelijker op.

Leroys vertrek naar de Nederlandse sectorgenoot KPN laat een grote leegte na. Om die op te vullen, moet het loonplafond aan diggelen, klinkt het bij talloze mensen in de politiek, in het bestuur van het bedrijf zelf en bij commentatoren in de media. Zonder een “marktconforme” vergoeding voor je “waardecreatie” moet je blijkbaar goed gek zijn om aan de job te beginnen.

Het loon van de Proximus-CEO was begrensd op 650.000 euro, maar met uiteenlopende bonussen liep dat op tot 940.000 euro per jaar. Zeg maar: een herenhuis in centrum Gent. Dat heet tegenwoordig blijkbaar “een handicap” in de zoektocht naar een nieuwe baas, of toch volgens de voorzitter van de raad van bestuur, Stefaan De Clerck.

Tegelijk moet Leroy zich verantwoorden bij de beurswaakhond FSMA. Die voert een onderzoek naar mogelijke handel met voorkennis, omdat Leroy een maand geleden een pakket aandelen van de hand deed voor een slordige 285.000 euro. De FSMA onderzoekt of ze toen al besloten had te vertrekken naar KPN: in dat geval mocht ze de aandelen niet zomaar verkopen. Volgens specialisten is het aannemelijk dat de zaak met een sisser afloopt. 285.000 euro is nu ook weer niet zo veel voor een topmanager.

Misschien is niet het loon het grote struikelblok in de zoektocht naar een nieuwe topmanager, maar wel de vanzelfsprekendheid waarmee beleidsverantwoordelijken dergelijke bedragen in het rond strooien, alsof het een leuk extraatje aan het eind van de maand betreft. Het is het cynisme voorbij.

Nog veel cynischer is het contrast met de situatie op de werkvloer bij Proximus. Het bedrijf moet door een grootschalige reorganisatie, daarbij verdwijnen op termijn 1.900 banen. Maar de grote moeilijkheid is blijkbaar het vinden van iemand die voor een klein miljoen per jaar het bedrijf wil leiden.

In De zevende dag pleitte voorzitter van de raad van bestuur van Proximus Stefaan De Clerck (CD&V) ervoor om vooral de long term incentive uit te breiden, de bonus die de CEO kan krijgen als vooropgestelde doelstellingen op de lange termijn gehaald worden. Als het bedrijf het goed doet, moet de topman of -vrouw daarvoor beloond kunnen worden. Een zot idee: als het bedrijf het goed doet, moet misschien ook de werkmier onderaan de piramide daarvoor beloond worden?