Een vent in een konijnenpak heeft iets gezegd dat als een vent in een pandakostuum dat doet, leidt tot een eclatante verkiezingszege

Frederik De Backer is columnist.

Als ik door Pamel rijd, voel ik mij ook niet in België. Een glooiend landschap, kasseien, reigers zwevend over het water. Je waant je in Frankrijk, ergens waar ooit een wielrenner heeft liggen sterven. Pas wanneer je iemand een fles Roundup hoort opendraaien, weet je weer waar je bent. Op dat vuile, domme, nare lapje stront tussen drie echte landen in.

Een vent in een konijnenpak heeft iets gezegd dat leidt tot een eclatante verkiezingszege wanneer een vent in een pandakostuum dat doet. De ene wordt om zijn verkleedpartijtje verguisd, de andere is al vijftien jaar schaduwpremier van dit land. Ik ben wild van geen van beiden – mijd mensen die wild zijn van politici – maar ik ben links, ook al kom ik uit een dorp. En ik begrijp wat de Grote Vooruitstrevende bedoelt.

In vogelvlucht heb ik 34 jaar lang op tien kilometer van de basiliek van Koekelberg gewoond, en inderdaad, de keren dat ik ze bij het binnenrijden van die stad voor me zag opdoemen, waande ook ik me in een andere wereld. Men sprak er in het beste geval Frans, elk winkeltje oogde louche en iedereen reed er als een gek. Ik heb er vorig jaar nog een opgekalefaterde laptop gekocht, en ik herinner me hoe ik tijdens mijn wandeling naar de dichtstbijzijnde bankautomaat – want waarom zou je in een winkel waar je honderden euro’s uitgeeft met een kaart moeten kunnen betalen? – op mezelf inpraatte dat dit gewoon is hoe Brussel is. Dat die laptop het thuis ook nog wel zou doen. En dat je ook in een Krëfel vanachter een kraalgordijn aan de kassa weleens gebeden komen toegepreveld.

Ik voel niet de behoefte voor Rousseau te tolken, zo sociaal is het mateke in mij nu ook weer niet, en natuurlijk is België meer dan enkel fermettes, De Cooke & Verhulst Show en skiën in de krokusvakantie. Maar wat me, zowaar nog meer dan populisme, mateloos ergert in dit land van fermettes én minaretten, James Cooke én Kamal Kharmach, is het onstilbare verlangen uitspraken verkeerd te interpreteren. Rousseau wil enkelen van de duizenden door zijn voorgangers verdreven laaggeschoolden en andere havenots terugwinnen, een bevolkingsgroep die vroeger, voor de rode vlag enkel nog woei voor de lezers van Boon in plaats van ook voor diens personages, de ware achterban van deze partij was. Verleid je die met genuanceerde fluisteringen? Natuurlijk niet. Loopt Rousseau daarom voortaan in ganzenpas op zijn sneakers door Sint-Niklaas? Evenmin.

Het grote probleem met links, mijn eigenste, dierbare links, is de totale verkramping die intreedt wanneer een van zijn vertegenwoordigers iets zegt dat niet net zo goed in Zonneland had kunnen staan. Rousseau had het over taalachterstand, over integratie. De daarvoor verantwoordelijke ministers komen al jaren niet meer van de linkerzijde. Is het dan niet net links dat dat moet aanklagen?