Een van de vele problemen van ‘Vivaldi’ is het krakkemikkige regeerakkoord

Bart Eeckhout is hoofdcommentator bij De Morgen.

Het is ook nooit goed. Al zowat van bij de geboorte van de federale regering overstemmen sommige analisten elkaar in de kritiek op het gebrek aan daadkracht. Die kritiek is in ruime mate zelfs terecht: plaats je het beheer van de grote crises tussen haakjes, dan blijft het palmares van de regering-De Croo veeleer bescheiden. Veel vooruitgang ligt er niet in het verschiet. Bij alle grote hervormingsplannen - pensioenen, belastingen, arbeidsmarkt - zit de grootste obstructie in de regering, niet in de oppositie.

Komt er dan een lid van de meerderheid, in casu Kristof Calvo (Groen), met het voorstel om het regeerakkoord een update te geven, om het kabinet alsnog in gang te trappen, dan is het volgens dezelfde spraakmakers wéér niet goed. Hier wordt niet outside of the box gedacht, meneertje Calvo! Hopsa, terug in de rij met je prikkelende ideeën, zodat we weer gewoon met zijn allen kunnen zagen en klagen over wat misgaat.

Genoeg daarmee. Het voorstel van Kamerlid Calvo is wel degelijk een goed idee, juist omdat het de federale regering in haar huidige toestand aan cohesie ontbreekt. In plaats van het idee beleefd af te serveren, had premier Alexander De Croo (Open Vld) het in dank moeten aanvaarden. Sterker nog: eigenlijk had hij het zelf moeten lanceren, met een strakke agenda en kalender.

Een van de vele problemen van ‘Vivaldi’ is het krakkemikkige regeerakkoord. De vele in de tekst ingeweven dubbelzinnigheden waren bij aanvang handig om twijfelende partners alsnog over de streep te trekken, nu loopt de regering vast op de keerzijde. Elke partij interpreteert het akkoord in haar voordeel en er is onvoldoende vertrouwen om elkaar wat te gunnen. Nu de oorlog in Oekraïne en de angst voor een langdurige crisis alles anders maken, is er ook een unieke opportuniteit om het regeerakkoord aan te vullen en aan te scherpen in het licht van die nieuwe wereld.

Het zal nodig zijn, want het alternatief lijkt een kille en voortdurende staking van zetten. Het plannetje van minister van Justitie Van Quickenborne (Open Vld) om met een bestuurlijk dubieuze truc het verzet te omzeilen van coalitiepartner MR tegen het (op zich lovenswaardige) verbod op gokreclame was om meerdere redenen alarmerend. Ten eerste omdat het een bewuste provocatie was vanuit de partij van de premier tegen regeringspartners. Maar ook omdat de premier zelf er als behoeder van de eenheid in zijn ploeg alweer niet bepaald bovenop zat. Als dit kan, is het niet vreemd dat er gefluisterd wordt over vervroegde verkiezingen.

Dan is het beter dat de premier zijn vices en partijvoorzitters bij elkaar roept. Niet voor een heuse regeringsheronderhandeling, met de gillende pers op de stoep. Wel om elkaar recht in de ogen te kijken. Om elkaar eens in het gezicht te zeggen wat ze anders van elkaar dagelijks in de krant te lezen krijgen. En vooral om een antwoord te krijgen op de vraag wat deze partijen nog met elkaar willen realiseren, hoe ze dat willen doen en wanneer ze dat willen doen.

Gek idee? De tijden zijn er gek genoeg voor.