Een schande dat de Turkse döner kebab wordt vervangen

Mohamed Ouaamari is auteur van het boek Groetjes uit Vlaanderen. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Laten we het eens hebben over de omvolking waarover niemand spreekt. Niet de omvolking waar Vlaams Belangers als Sam Van Rooy en Dries Van Langenhove de mond van vol hebben. De omvolking van Europa is een populaire complottheorie van alt-right, die zegt dat de kosmopolitische elite het eigen blanke ras wil vervangen door mensen uit Afrika en het Midden-Oosten. Dat zij van Europa een islamitisch kalifaat willen maken, bewoond door zwarte transpersonen die gefinancierd worden door de Joodse filantroop Georges Soros. Of zoiets.

Ik wil het hebben over een ander soort omvolking, namelijk gentrificatie. Het fenomeen van oude, verwaarloosde volksbuurten in steden met sociaal-economisch achtergestelde inwoners die vervangen worden door de kapitaalkrachtige middenklasse. Vaak zijn dit wijken waar migranten zich ooit vestigden omdat ze daar een netwerk vonden. Mensen uit hetzelfde land, die dezelfde taal spreken. Mensen die hen hielpen integreren door banale zaken uit te leggen zoals hoe afvalscheiding werkt. Vaak starten migranten in deze wijken ook winkels, kapperszaken of eettenten. Niet omdat ze het per se willen, maar vaak uit noodzaak omdat ze geen werk vinden. Het komt wel vaker voor dat een Syrische arts falafelballetjes staat te draaien in een snackbar omdat zijn diploma niet erkend wordt door ons systeem.

In deze wijken zijn de prijzen voor huur- en koopwoningen betaalbaar omwille van hun negatieve reputatie. Jonge mensen die zich hierdoor niet laten afschrikken komen in een wijk terecht waar het niet altijd even comfortabel is om te wonen. Zij openen ateliers, winkeltjes en horecazaken die nieuwe en steeds meer kapitaalkrachtige inwoners aantrekken.

In enkele jaren transformeert de wijk van een probleembuurt naar een hippe place to be, waar gehaaide projectontwikkelaars jagen op goedkope, vervallen huizen van de oorspronkelijke bewoners. Deze kopen ze voor een prikje, om ze vervolgens te slopen en te vervangen door nieuwbouwappartementen. Zowel de woning als huurprijzen stijgen, migranten en sociaal-economisch zwakkeren moeten plaatsmaken voor rijke kosmopolieten.

Wanneer andere migranten een eettent willen openen in zo’n wijk worden ze ontmoedigd met hoge huurprijzen, pesterijen en petities. Not in my backyard. De Syrische arts die falafelballetjes draait is een smet op de heropleving van de probleemwijk. Alsof ze als een feniks uit de as van de multiculturele samenleving is herrezen.

Ik las vorige week dat een ondernemersduo de brui geeft aan hun job in het bankwezen om zich te richten op hun toekomstige pitabar. De betere pitabar, zoals zij het zelf beschreven, met een naam die ik niet begrijp en een anderstalige menukaart. Op die menukaart staan gerechten waarvan ik nog nooit heb gehoord. Je betaalt ook drie keer meer dan bij een gewone, traditionele pitabar. Het is echt een schande dat de klassieke Turkse vettige döner kebab met looksaus wordt vervangen door pitabroodjes met varkensvlees, bloemkool en curry-mangosaus.

Het is een vervelend volkje, die kosmopolitische elite.