Een nieuw speeltje voor trendsetters met licht overgewicht: intuïtief eten

Mark Coenen is columnist.

We zijn allemaal dik en daardoor depressief. Maar er is een oplossing: eet intuïtief! Het is na het Montignac-dieet, intermittent fasting en een schandalig uit de hand gelopen sherrydieet een zoveelste boei waaraan ik me vastklamp om op gewicht te blijven. Of daaromtrent, want dat gewicht schommelt al mijn hele leven, of toch zolang ik het mij kan herinneren, als een bootje op het Canal Grande in Venetië bij stormweer in november.

Een zoete bek en een totaal gebrek aan wilskracht leiden op geregelde tijdstippen tot zelfwalging over mijn embonpoint. En ik heb een traag metabolisme, dus ik kan er helemaal niets aan doe-h-oen. Dus zoek ik maar weer een nieuwe dieetgoeroe.

Maniakaal worden calorieën opgeteld en afgetrokken: koken is algebra. Dat is vooral lastig in de zomer, wanneer de consumptie van gezonde slaatjes en zelfgekweekte linksdraaiende selder ruimschoots gecompenseerd dient door de scheepsladingen ijskoude rosé en prosecco die bij temperaturen boven 21 graden verplicht en dus niet aan te slepen zijn.

Vestzak, broekzak, dikzak.

Door twee jaar geleden bij de eerste coronagolf te gaan leven als een pater op plat water en een hometrainer stond ik in het najaar 2020 scherper dan een Zwitsers zakmes, maar dat bleef natuurlijk niet duren. Niets is ook frustrerender dan de hele tijd aan eten denken terwijl je het niet mag klaarmaken. Het is sterker dan mezelf: tegen de kerst zijn de sauzen weer voller en de borden ook, en wie eet nu sla als het sneeuwt? Hier met die tiramisu!

De Wereldgezondheidsorganisatie verklaarde gisteren somber dat er zo veel dikke mensen zijn dat het op een epidemie lijkt. Of er een is.

Gelukkig is er dus een nieuw speeltje voor trendsetters met licht overgewicht: intuïtief eten. Dat doe ik al mijn hele leven, dacht ik. Maar men bedoelt daarmee gewoon: je bewust zijn van wat je allemaal in je mond duwt.

Hersenloos buffelen is uit den boze. Dat blijkt immers de grote fout: we grazen de hele dag als koeien met vele lebmagen, maar weten nauwelijks wat we allemaal binnensteken. Eigenlijk moet je doen alsof je in een chic restaurant zit en de maaltijd zo lang mogelijk wilt rekken, want dat grapje heeft geld genoeg gekost.

Alleen hebben we daar nooit tijd voor en proppen we ons snel vol, om na een uurtje weer een hongertje te hebben en naar de snoepkast te sloffen. Waarna we, kwaad op onszelf, van puur schuldgevoel nog een kommetje chips extra nemen. Glaasje wijn, vader?

Maar niet meer, want ik eet nu intuïtief.

In de verte schampert mijn weegschaal.