Een moordlustige drang naar huisbezit bekroop me, voor het eerst

Jana Antonissen is columnist.

Jullie woonst staat te koop, meldde de huisbaas op een blauwe maandag. Binnenkort bezichtigingen. Letten we wel op dat het er wat netjes bijligt?

Een moordlustige drang naar huisbezit bekroop me, voor het eerst.

Door de stagnerende prijzen maar stijgende rentevoeten wist niemand nog wat een goed koopmoment was. Maar na tienmaal verhuizen in evenzoveel jaar wilde ik nu toch die vervloekte vastgoedmarkt op. Voor de berekening van een mogelijke lening bezorgde ik de bank mijn inkomensbewijzen. Of dat alles was, vroeg de kalende adviseur met onverholen verbazing.

Ook het in kronen in plaats van euro’s uitgekeerde salaris van mijn partner bleek problematisch. Mijn betoog dat de Zweedse kroon, anders zo sterk, nu misschien een dipje had – en wie had dat momenteel eigenlijk niet – maar er vast snel weer bovenop kwam, wist de bankier helaas niet te bekoren. Dus veegde ik de vloeren, verstopte voor de zekerheid ook maar mijn juwelen.

Er zat niets anders op dan af te wachten wie ons opkocht.